Zaterdag 2 oktober 2010

Onze kanjers zijn nu een week bij ons in huis en lijkt alsof ze nooit ergens anders geweest zijn. Ze zijn volledig aan ons gewend en vertrouwen ons 100%. Het begint er zelfs al op te lijken dat ze niet meer zonder ons kunnen. Ha, ha.

 

Leuk! Spelen met de hengel.

 

 

 

 

 

 

Vandaag gaan we de vlooien aanpakken. Aan het begin van de middag krijgen ze (volgens voorschrift) ieder de helft van een pipetje in de nek gedruppeld. Om het spul een beetje te laten drogen laten we ze een tijd flink spelen. Achter balletjes aanrennen, met de hengel spelen, als ze maar in beweging zijn en zichzelf of elkaar niet kunnen likken. Na een tijdje zijn ze zo moe dat ze hun oogjes niet meer open kunnen houden. Tevreden gaan ze op “hun” stoel liggen slapen.

 

Voor het eerst samen in het mandje.

 

In de loop van de avond merken we dat Noor erg veel zit te krabben en te likken. Het ziet er naar uit dat de vlooiendruppels niet zo’n fijne uitwerking op haar hebben. We besluiten het vandaag maar even aan te kijken. Als ze morgen nog zo erg krabt dan moeten we maar contact opnemen met een weekendarts.

 

Zondag 3 oktober 2010

Het lijkt erop dat Noor wat minder krabt. Hopelijk heeft het spul zijn dienst gedaan en zal de bijwerking verdwijnen. We houden haar vandaag goed in de gaten. Aan Gijs is gelukkig niets te merken.
Rob hangt vandaag het nieuwe rolgordijntje in de keuken op. Als hij daarmee klaar is wordt het uitgebreid geïnspecteerd. Zo te zien is het goedgekeurd en de uitkijkpost is al in beslag genomen. Het is een mooi gezicht, dat span voor het raam.
We vinden inmiddels al de eerste dode vlooien. Dat gaat goed! Ook het krabben van Noor is gelukkig duidelijk minder. Het ergste is dus achter de rug.

 

Maandag 4 oktober 2010

Dierendag. We doen er dit jaar maar niets aan. Ze zijn de afgelopen week al zo verwend. Om het toch een beetje te vieren komt Nicole vanmiddag weer op visite.
Het krabben en likken van Noor is over. Gelukkig. Ik vind vandaag nog één dode vlo. Het ziet ernaar uit dat we het gewonnen hebben van die kleine krengetjes.
Over een paar weken nog een nabehandeling om de eventueel uitgekomen eitjes nog aan te pakken. Voor de rest is het een kwestie van goed blijven stofzuigen.
Aan het einde van deze week moeten ze nog wel een ontwormingskuurtje krijgen, want de vlooien kunnen wormen veroorzaken.
Aan het begin van de middag komt Nicole weer even kijken. Ze vindt dat ze in een week tijd al gegroeid zijn. Gek dat je dat zelf haast niet ziet.
Als dierendagcadeautje krijgen ze van haar een paar rinkelballetjes. Dikke pret! Ze rennen er als zotten achteraan.
We hebben voor haar hondje Boomer een piepworst gekocht. Hopelijk vindt ze het leuk.
Natuurlijk moet er een voorstelling met de speelhengel gegeven worden. Nicole komt niet meer bij van het lachen. Het is dan ook echt een hilarisch gezicht om die twee te zien springen!

 

Woensdag 6 oktober 2010

Gijs heeft ontdekt dat het een leuk spelletje is om met de plant in de gang te spelen. Zo’n nepplant geeft natuurlijk een leuk geluid als je daar met je poot tegen aan slaat. Het ziet er naar uit dat het nog een hele toer wordt om hem dat af te gaan leren.

Nog even een fotosessie in de keuken.

 

We kunnen niet wachten tot het eten op de grond staat.		We beginnen vast!

 

 

 

 

 

Donderdag 7 oktober 2010

Bleef het gisteren nog bij het slaan tegen de plant, vandaag wordt er ook in geklommen. Leuk joh! Het is alleen even flink schrikken als je met plant en al omver valt! Ook de reactie van het vrouwtje is niet echt leuk.
Noor denkt: wat jij kan, kan ik ook. Al snel zit ze ook bovenin de plant. Omdat zij iets lichter is als Gijs, duurt het iets langer eerdat de plant valt. Maar uiteindelijk gebeurt het toch. Even schrikken, maar de volgende poging wordt al weer ondernomen. Ja, je bent er maar druk mee…
Gelukkig zijn er ook momenten van rust. Als je ze samen in de stoel ziet liggen smelt je.

 

 

 

 

 

 

 

Zaterdag 9 oktober 2010

Ra, ra, hoe houden we ons personeel ’s nachts wakker? Niet zo moeilijk hoor.
Je springt met z’n tweeën bij je vrouwtje op haar voeten en zet al je nageltjes in haar tenen.
Dan ga je in de keuken lopen rotzooien. De boodschappentas is daar een prima object voor.
Vervolgens zet je je nagels in het behang van de slaapkamer. Met behulp van je tanden trek je er flinke stukken af. Als je weggestuurd wordt, begin je gewoon opnieuw. Dit ritueel herhaal je diverse malen, totdat je personeel er genoeg van heeft en de halve slaapkamer gaat verbouwen. Jammer, want je kunt nu niet meer bij dat ene plekje komen.
Dan gaan je gewoon met z’n tweeën als een stel idioten achter elkaar aan lopen rennen. Door de gang, de slaapkamer, over het bed en alle andere plaatsen die voorhanden zijn.
Als je het bovenstaande ongeveer anderhalf uur hebt volgehouden is het wel genoeg. Dan mag je personeel nog wel even slapen.
Dit is een beknopte beschrijving van de afgelopen nacht. Gelukkig gaat het niet iedere nacht zo.

Als Rob vanmiddag terug komt van boodschappen doen, heeft hij een grote verrassing bij zich. Twee nieuwe speeltjes! Nou ja, tjes…
Een speeltunnel (die je ook nog eens in een hoek kunt buigen) en een soort krabpaal met sprieten waar balletjes aan hangen. De kids vinden het prachtig!

 

Als eerste wordt de tunnel uitgebreid getest. Je kunt er doorheen rennen of kruipen. Je kunt aan de bandjes trekken of op bijten. Je kunt er bovenop springen als je broer of zus erin zit. Kortom: één groot feest.

 

 

 

 

 

 

Dan word de ballenpaal uitgeprobeerd. Dat is leuk. Je kunt erin klimmen en de ballen een lekkere hengst verkopen. En het leuke is dat de balletjes zo leuk terugspringen. Ze hangen namelijk aan een elastisch touwtje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Noor ontdekt dat het wel heel leuk is om op het bovenste plankje te zitten. Je zit dan lekker wat hoger en, omdat het zonnetje nu schijnt, ook nog eens heerlijk in de zon.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn liefje wat wil je nog meer? Het lijkt wel of er aan het speelplezier geen einde komt.
Tussen al het speelplezier door hebben ze ook nog even tijd om voor ons te poseren.

 

 

 

 

 

 

 

Zondag 10 oktober 2010

De bezigheden van afgelopen nacht zijn gelukkig niet herhaald. Waarschijnlijk waren de kids te moe om ’s nachts te lopen donderjagen.
Vanmorgen werd ik wel getrakteerd op een uitgebreide knuffelsessie in bed. Heerlijk!

 

 

In het ontbijt van de kids hebben we de ontwormingspilletjes verstopt. Bij Gijs is het niet zo’n probleem om ze naar binnen te laten werken. Noor doet er wat moeilijker over. Uiteindelijk gaat het laatste restje met wat vleesbrokjes op een theelepeltje naar binnen. Missie volbracht.

 

Gaaaaaap!

 

In de middag besluiten we dat het tijd wordt om de jongelui eens een tijdje alleen te laten. Dus zijn we een uurtje op de scooter weg geweest.
Als we thuis komen zit Gijs in de keuken op de vensterbank. Noor zien we niet.
Zodra we de deur open maken komt ze naar ons toe lopen. Na een paar kopjes gegeven te hebben loopt ze weer weg. Gijs stelt zich wat afstandelijker op. Alsof hij zeggen wil: jullie hebben ons alleen gelaten dus verwacht geen uitbundige begroeting. Na een tijdje draait hij wat bij en zoekt toch weer wat toenadering. Gelukkig maar.
Als we in huis rondkijken, merken we dat ze zich keurig gedragen hebben. De gordijnen hangen nog en alles staat nog op zijn plaats. Een tien met een griffel dus voor onze stoere kids!

 

Maandag 11 oktober 2010

Vandaag beleven we weer iets nieuws. In de loop van de middag wordt er aangebeld. Het is Heidi, ons buurvrouwtje van twee huizen verderop. Omdat zij een echte kattengek is en nog geen kennis heeft gemaakt met de kids, vraag ik haar natuurlijk binnen.
Noor en Gijs zijn een beetje afwachtend. Dit is namelijk de eerste keer dat ze een rolstoel zien. We blijven even in de gang praten om ze aan het rare apparaat te laten wennen. Ik probeer om ze even op schoot te zetten, maar dat vinden ze toch te eng. Langzaam lopen/rijden we naar binnen.
Als we ons in de kamer hebben geïnstalleerd, komen de “helden” voorzichtig even kijken. De rolstoel wordt uitvoerig onderzocht. Maar op schoot springen gaat ze toch nog te ver. Hopelijk gaat het de volgende keer beter.

Onze “helden” voor het keukenraam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dinsdag 12 oktober 2010

Bijna iedere dag gebeurt er wel iets nieuws. Er wordt iets ontdekt dat nog niet eerder was gezien, of ze komen er achter dat ze iets kunnen wat ze nog niet eerder konden.
Vanmiddag zie ik ze ineens met z’n tweeën door het huis rennen. Deze keer niet achter elkaar aan. Er moet dus iets anders zijn.
Plotseling zie ik het: er vliegt een vlieg rond. Dat is een leuk spelletje!
Als de vlieg uiteindelijk op één van de gordijnen gaat zitten, zie ik er in gedachten al twee katten in hangen. Met alle gevolgen van dien.
Gelukkig kan ik dat voorkomen, maar de vlieg vliegt nog rond en Noor en Gijs rennen er nog steeds achteraan. Af en toe zijn ze hem even kwijt maar dat duurt niet lang. Als de vlieg uiteindelijk op het raam gaat zitten, is het Noor die haar kans ziet. Met één haal heeft ze hem te pakken. Hoe kan het ook anders? Ze is zo vreselijk snel. De vliegenmepper kunnen we dus wel weggooien.

 

Woensdag 13 oktober 2010

Wat dat vandaag toch is? Er wordt alleen maar geslapen!
Op een enkel ogenblik spelen na, slaapt het spul bijna de hele dag.

 

 

Ook ’s avonds na het eten krijgen we bijna geen beweging in ze. Dat voorspelt wat voor vannacht…

 

Donderdag 14 oktober 2010

Waar ik al bang voor was gebeurde inderdaad. Noor en Gijs hebben bijna de hele nacht lopen klieren. Van slapen is dus weinig gekomen.
Dat pakken we vandaag maar anders aan.
Vanmorgen wordt er toch nog even uitgeslapen. Stiekem doe ik daar ook een beetje aan mee.
Gelukkig denken Noor en Gijs er hetzelfde over als ik. ’s Middags wordt er weer lekker gespeeld en gerend. Ook ’s avonds zijn ze weer van de partij. Helemaal als Rob de hengel uit de kast haalt. Dat blijft toch zo leuk!
Na nog een uurtje dolleman spelen gaan we allemaal naar bed. Ze zijn moe en kruipen op bed zelfs lekker tegen mij aan.

 

Vrijdag 15 oktober 2010

Sinds een paar dagen is Noor veel aanhankelijker geworden. Als ze maar even de kans krijgt kruipt ze op schoot. Al snel ligt ze dan te spinnen, te trappelen en op mijn trui te sabbelen. Het lijkt wel of ze in een soort trance raakt. Af en toe kijk ze me dan met omfloerste ogen aan. Gijs doet dat al lang, alleen niet op schoot maar in mijn nek. Het lijkt er dus sterk op dan we nu echt 100% geaccepteerd zijn.

 

Zondag 17 oktober 2010

Vandaag is het onze trouwdag. 30 jaar alweer. Niet dat we het uitgebreid vieren, maar het is toch wel iets om even bij stil te staan.
Om even na twee uur komen Roel en Anita op visite. Ook echte poezenliefhebbers.
Als ze binnen komen worden ze al snel door Noor en Gijs welkom geheten. Ze worden aan een uitgebreid snuffelonderzoek onderworpen. Hun eigen katten worden dus al snel door de kids geroken.
Natuurlijk worden de kleintjes weer verwend met speeltjes. Ze hebben inmiddels al een aardige verzameling. Toch zijn ze met ieder speeltje weer even blij.
Binnen de kortst mogelijke tijd zit Noor prins(es)heerlijk in de handtas van Anita. Wel even opletten dat ze er op tijd weer uit is dus. We willen haar niet meer kwijt.
Ook Roel en Anita zijn helemaal weg van onze deugnietjes. Het is duidelijk dat het echte hartenveroveraartjes zijn.
Als de visite ’s avonds weer vertrokken is zijn de kleintjes compleet uitgeteld. Geen wonder, ze zijn de hele dag al wakker.

 

 

 

 

 

Maandag 18 oktober 2010

Vanmiddag komt Nicole weer langs. Deze keer met haar zoon Tim. Het is nu twee weken geleden dat ze geweest is en ze weet niet wat ze ziet. “Wat zijn ze gegroeid en wat zien ze er mooi uit!” Stiekem ben ik wel een beetje trots.
Ze vermaakt zich kostelijk om alle capriolen die de dondersteentjes uithalen. Ik merk dat het voor mij eigenlijk al gewoon begint te worden. Al geniet ik er nog steeds volop van. Er wordt weer gerend en gedold, geruzied en gelikt. Kortom: ze lopen zich weer behoorlijk uit te sloven.

 

Dinsdag 19 oktober 2010

Vandaag wordt er veel ruzie gemaakt. Het zal allemaal wel een onderdeel van het groei- en leerproces zijn. Zolang ze na het ruziemaken nog maar bij elkaar gaan liggen slapen, zal het wel goed zijn. Ook ik kom regelmatig aan de beurt. Telkens moet er even geknuffeld worden. Ik vraag me af hoelang ze nog met z’n tweeën op schoot passen…

 

Donderdag 21 oktober 2010

Om 13.00 uur hebben we een afspraak bij de dierenarts voor de tweede enting. Als we even van tevoren het reismandje klaarzetten, lopen de kids er uit zichzelf in. Zo willen we het graag hebben.
We komen iets voor 13.00 uur bij de dierenarts aan en mogen gelijk mee naar binnen. Gijs is weer als eerste aan de beurt. Deze keer weegt hij 2,6 kilo. In drie weken tijd is er dus 6 ons bij gekomen. Keurig! De dierenarts is zeer tevreden. Ook de rest wordt goed bevonden. De vlooitjes zijn inderdaad uitgeroeid. Als de prik gegeven wordt, herhaalt zich het tafereel van de vorige keer. Meneer is het er weer niet mee eens en laat dat ook horen. Gelukkig lukt het nu wel met één prik. Dan is Noor aan de beurt. Zij is van 1,6 kilo naar 1,95 kilo gestegen. Ook netjes. En ook bij haar is alles weer keurig in orde. Net zoals de vorige keer, geeft ze geen kik tijdens de prik. Ach ja, ze is een vrouw…
De rest van de middag en het grootste deel van de avond worden in diepe rust doorgebracht. Het zal wel door de prikjes komen.

 

Vrijdag 22 oktober 2010

 

Van vandaag alleen wat fotootjes.

Noor bij mij op schoot als ik wat op de laptop probeer te werken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Of met z’n tweeën op de stoel ernaast.		Noor moet er wel heel erg van gapen.

 

 

Wat een mooie tandjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat heb jij in je bakje?		Zeg ik lekker niet!

 

 

Maar het was wel lekker!

 

 

Je hebt niet veel over gelaten.		Lekker puh!

 

 

Zaterdag 23 oktober 2010

Er zit nog niet veel leven in onze kleintjes. Ze slapen op het moment erg veel.
Het lijkt er op dat ze telkens na een paar dagen bijzonder uitgelaten geweest te zijn, een paar dagen rust houden.
Als Rob met de boodschappen thuis komt, zijn ze direct wakker. Voor we het in de gaten hebben wordt de inhoud van de boodschappentas onderzocht. Al snel zitten ze in de tas. Dat is mooi!

 

 

 

 

Als hun eten tevoorschijn komt, gaat Gijs vast uitzoeken wat hij vanavond wil eten.

 

Zo te zien is het moeilijk kiezen.

 

Het wordt nog leuker als we een leeg doosje op de grond zetten. Gijs vindt het prachtig en zit er gelijk in. Noor volgt hem nauwgezet en zodra ze de kans krijgt zit zij erin. Ze zijn er tijden zoet mee.

 

 

 

 

 

Maandag 25 oktober 2010

Noor en Gijs zijn de hele morgen al weer druk in de weer. Net als ze een beetje moe beginnen te worden, komt Nicole weer even langs. Geen tijd om te slapen dus, ze moeten nog even demonstreren hoe maf ze kunnen doen.
Er wordt weer gerend en gedold dat het een lieve lust is.
Tegen het eind van de middag gaan we nog even weg om in de buurt wat vogeltjes te kijken. Als we na dik anderhalf uur weer thuis komen, liggen ze heerlijk samen te slapen. Er zijn geen sporen van vernieling te vinden. Het lijkt er dus op dat ze zich prima redden zonder ons. Een hele geruststelling.

 

Zaterdag 30 oktober 2010

Om het geen eindeloze opsomming van dagelijkse bezigheden te laten worden, zal ik vanaf vandaag alleen nog maar de bijzonderheden vermelden. De foto’s die we van onze prachtkinders maken plaats ik natuurlijk nog wel.
Afgelopen donderdag hebben we Noor en Gijs zelf maar eens gewogen. Speciaal voor hen hebben we een prachtige digitale weegschaal aangeschaft!
Noor woog 2,1 kilo. Een kleine 2 ons in één week erbij.
Gijs woog 2,9 kilo. Dat is dus 3 ons erbij! Wat een knaap wordt hij al.

Vandaag heeft Gijs het toilet ontdekt en daarbij het toiletpapier! We hebben het geweten… Wat een rotzooi.

 

 

 

 

		Noor had meer belangstelling voor het fonteintje.