Ik moet hem gaan begraven
Mijn tranen druppelen op zijn vacht
Hij is nog warm, zijn ogen zijn gesloten
Zijn pels is glanzend en heel zacht
Nog eenmaal streelt mijn hand zijn lijfje
Zoals ik vaak heb gedaan
Ik zie van alles uit zijn leven
In flitsen langs mijn ogen gaan
Zijn lichaam ligt slap in mijn handen
En overtuigd me van zijn dood
Vaarwel lief beestje
Je was mijn vriendje
Ik huil, want mijn verdriet is groot
(Toon Hermans)

 

Graag wil ik bij mijn dagboeken een plaatsje vrijmaken voor een afgesloten (dag)boek. Ik bedoel hiermee een fotodagboek van ons vorige huisdier, onze hond Max. Een afgesloten dagboek omdat er niets meer bij komt, maar in ons hart zal hij altijd aanwezig zijn.
Max was een Amerikaanse cocker spaniel. Een ras dat je hier in Nederland niet zo heel vaak ziet. Hij is geboren op 1 juli 2003 en op 19 oktober van datzelfde jaar kwam hij bij ons wonen. Vrijwel meteen was hij ons beste maatje.
In de loop der jaren hebben wij, vooral op medisch gebied, heel wat met hem meegemaakt. Van de typische cocker-kwalen (problemen met ogen en oren) tot een verlamming in zijn snuitje. We hebben veel voor hem moeten doen en veel moeten laten. Maar we hebben dat met alle liefde gedaan. Hij was per slot van rekening ons kleine mannetje.
Op 25 juni 2009 werd hij plotseling ziek. Uit röntgenfoto’s bleek dat er een enorme tumor ter hoogte van zijn middenrif zat. De operatie die hij moest ondergaan, bleek geen uitkomst te bieden. Op 29 juni hebben we de moeilijke beslissing moeten nemen om hem in te laten slapen. Twee dagen later zou hij 6 jaar geworden zijn.
Max was een hond met karakter. Zoals wij zelf altijd zeiden: wat hij in z’n kop heeft, heeft hij niet in z’n kont. We zijn dankbaar dat we bijna 6 jaar van hem hebben mogen genieten.
Dit is dus geen echt dagboek. Het is eigenlijk een gewoon fotoalbum waar je zo af en toe eens doorheen bladert. Voor ons is het een heel dierbare herinnering.
Na het overlijden van Max hebben wij een herdenkingskaartje voor hem gemaakt. Het gedichtje van Toon Hermans, waar dit fotoboek mee begint, staat op dit kaartje.
Onze eigen tekst hierbij was: 

      Lief mannetje, we hadden je zo graag nog zo veel langer bij ons gehouden. 

      Met heel veel verdriet hebben wij maandag 29 juni 2009 de moeilijke beslissing moeten nemen om je te laten gaan.
      Je was ons kindje, ons maatje en ons lieve vriendje. In ons hart blijf je altijd bij ons. 

MAX 

01-07-2003     -     29-06-2009
 

Nu, 2 jaar later, missen we hem nog iedere dag. Dat zal nog wel lang zo blijven.  

 

Eén van de eerste foto's		7½ maand oud

 

		Camouflagekleur?

 

Weg met die lange haren		Samen met Teigetje

 

		Onafscheidelijk van z'n balletje

 

		Dat ligt zó lekker

 

		Zijn kersthond als kussentje

 

		Lekker op de dijk

 

 

 

Nee hoor, ik ben niet lui

 

		Zijn eigen plekje in de auto

 

 

 

De allerlaatste foto's		Gemaakt op 28 juni 2009

 

Dank je wel, lief mannetje, voor de jaren dat we van je hebben mogen genieten.