1 februari 2010

En vandaag zijn we naar Bronckhorst gereden.
- Bronckhorst?
- Ja, Bronckhorst.
- En waarom?
- Omdat daar ZEVEN ransuilen in een boom zaten!

Bronckhorst is een heel oud boerendorpje met een kerk en een paar oude huisjes/boerderijtjes. Midden in het dorp staat een huis op de hoek van de straat en op die hoek staat in de tuin een boom. En in die boom zaten dus zeven ransuilen verstopt. Je kon gewoon onder die boom gaan staan zonder dat je iemand daarmee zou hinderen.

We hadden weer op waarneming.nl gelezen dat er daar uilen gezien waren. Na onze prachtige ervaring in Wageningen wilden we dat natuurlijk ook graag bekijken. Vandaar dus onze reis van vandaag.
Nou zou je toch denken: 7 uilen in een boom zie je zo zitten. Nou, niet dus.
We hebben echt staan turen en gluren en na een hoop heen en weer geloop konden we er dus uiteindelijk 7 tellen. Wat een ervaring! 

 

Wat een beauty’s!

Als je daar eenmaal staat te kijken kan je er echt niet meer weg komen. Helaas maakte na een tijdje een regen/sneeuwbui een einde aan ons bezoek. De apparatuur kan nou eenmaal niet tegen nattigheid.
Om het af te leren nog maar even wat fotootjes. 

 

Eén van de uilen van achteren gezien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze foto maar wat groter omdat je er hier drie kunt zien.

Al met al kunnen we zeggen dat we een heel geslaagde dag hebben gehad en dat we eigenlijk wel een beetje verslingerd zijn geraakt aan deze jongens.

 

8 februari 2010

Vanmiddag zijn we weer eens naar De Hoge Veluwe geweest.
Ons laatste bezoek was al weer drie weken geleden dus het werd hoog tijd.
En het was niet voor niets. We kregen het ene cadeautje na het andere.
Eerst zijn we naar het Bosje van Staf gereden maar daar was helaas niets te zien. Wel bitter koud! De temperatuur was -4°C maar door de gure oostenwind voelde het veel kouder.Toen we over de Wildbaan verder het park in reden zagen we ineens een prachtige vogel in een boompje zitten. 

 

 

Het bleek een klapekster te zijn. Dit was de eerste keer dat we die zagen.

 

 

 

 

 

 

  

Al snel vloog hij weg om even verderop een paar keer biddend te blijven hangen op zoek naar voedsel. Je kon natuurlijk ook niet verwachten dat hij netjes voor ons zou blijven zitten.
Dus maar verder gereden.
Bij het eerste observatiepunt aan de Wildbaan zagen we toen drie of vier herten tussen de bomen staan. Nog compleet met grote geweien. Helaas was het erg nevelig en de foto’s zijn dan ook erg wazig geworden.
Maar niet getreurd. We hebben meer kansen gekregen.
Deze keer kozen we ervoor om weer eens door het “bos” te rijden. Goede keuze.
Op weg naar het bos zagen we vlak bij het Bezoekerscentrum weer een roedel hinden. Net zoals de vorige keer. 

Wat ons opviel was dat je bij sommige hinden al duidelijk kon zien dat er jong grut op komst is. Dikke buiken dus. 

 

Wat een plaatjes zijn het toch.

Na al dit moois toch maar verder naar het bos.
Eenmaal in het bos zag Rob al snel een reetje aan de kant van de weg staan. Het beestje verdween even achter het struikgewas maar toen zag ik er twee aan de andere kant van de weg. Wel vrij ver weg, maar toch… Het eerste reetje liet zich inmiddels weer zien. Het bleek een reebokje te zijn met schattige horentjes op zijn koppie. 

Voor ons kon de dag al niet meer stuk! Maar dat was nóg niet alles.
Op de terugweg zagen we in de buurt van de ingang Hoenderlo een grote roedel herten en hinden in het veld staan.

 

 

 

De roedel bestond uit vijf grote mannen en vijf hinden. Een genot om naar te kijken. Ondanks de invallende duisternis en het nevelige weer hebben we er toch nog een paar mooie plaatjes van kunnen maken.

 

 

 

 

  
Alsof dit alles nog niet genoeg was zagen we nog een reetje de weg oversteken, de groep hinden bij het Bezoekerscentrum weer en in de schemer ook nog bij het eerste observatiepunt aan de Wildbaan tien mannen rustig op het grasveldje grazen.
Wat een dag weer! En wat is de natuur toch mooi.

 

15 februari 2010

Er is weer verse sneeuw gevallen dus zijn we natuurlijk weer op De Hoge Veluwe gaan kijken. In eerste instantie konden we niets aan wild vinden. Niet echt een probleem, het was überhaupt genieten van de witte natuur.
Eigenlijk hadden we de moed opgegeven dat we nog iets zouden zien, tot we vlak bij de ingang van Hoenderlo toch ineens een groep herten en hinden zagen. 

 

 

Eigenlijk zagen we alleen de geweien boven het gras uitsteken.

 

 

 

 

 

 

 

Na een tijdje ging de hele groep aan de wandel en verdwenen ze in het bos. 

Dus maar weer verder gereden.

Eenmaal bij de Wildbaan aangekomen kregen we een enorme verrassing.
Er stond een hele grote groep herten en hinden op het veldje bij de observatieplaats. 

Wat een geweldig gezicht! 

Als je daar eenmaal naar staat te kijken kan je eigenlijk niet meer weg komen. 

Helaas vond mijn lichaam het nodig om te gaan dwarsliggen. Oftewel: ik werd doodziek! Snel naar huis dus maar.

 

 

Toch werden we op weg naar de uitgang nog even verrast door een reetje dat heerlijk in het bos stond te grazen.

 

 

 

 

 

 

 

Al met al hebben we dus best nog wel veel gezien. Helaas heb ik er niet zo veel van meegekregen. Volgende keer beter.

 

22 februari 2010

Van vrijdag t/m vandaag zijn we bij Jaap en Trudy op bezoek geweest.

We zijn vrijdag om 10.45 uur vertrokken en na een voorspoedige reis met een korte stop voor een kopje koffie waren we om even voor 17.00 uur in Précy. Let wel, in Précy maar nog niet op de plaats van bestemming. Natuurlijk hadden we een afslag over het hoofd gezien met als gevolg dat we midden in het dorp terechtkwamen met alleen maar éénrichtingsverkeerweggetjes. Maar we hebben het toch gevonden.

Wat ons onderweg vooral opviel was dat we langs de snelwegen in België en Frankrijk amper roofvogels zagen. Als je hier in Nederland rondrijdt zie je toch vrij regelmatig een buizerd op een paaltje zitten of een torenvalkje biddend in de lucht. Daar dus amper.

Bij Jaap en Trudy was het een waar vogelparadijs. Zowel in de voortuin als de achtertuin hangt het vol met vetbollen en in de achtertuin staat een voerplank met verschillende soorten zaad en havermout. En daar willen wel vogeltjes op afkomen.

Huismus		Staartmees

 

Het krioelt er van verschillende soorten meesjes (kool-, pimpel- en staartmees), roodborstjes, musjes en heel veel winterkoninkjes. Een lust voor het oog.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  Winterkoninkje

De groene specht die normaal regelmatig in de tuin zit, vond ons bezoek waarschijnlijk te druk en heeft zich niet laten zien. 

We hebben in de twee dagen dat we er waren niet veel ondernomen, maar we hebben wel een kijkje genomen bij Chateau Chantilly.

Dat schijnt bekend te staan om zijn paarden. Natuurlijk waren de stallen op zondag gesloten. Daar moet je Frans voor zijn om dat te besluiten. Maar evengoed was het mooi om te zien.

 

Wat mij bij mijn vorige bezoek niet opgevallen was, was de vele mistletoe die in de bomen zit. Toen waren de bomen volop in blad maar nu waren ze natuurlijk allemaal nog kaal.  

In bijna iedere boom zag je grote bollen hangen. Een geweldig gezicht. Ooit heeft Trudy eens een plukje afgeknipt om boven de voordeur te hangen met kerstmis. Dat doet ze maar niet meer want het schijnt beschermd te zijn.

 

 

 

 

 

 

  

Rob heeft nog een poging ondernomen om de wilde zwijnen te zien. Maar in Frankrijk is het jachtseizoen nog geopend dus die beestjes waren zo slim om zich ver in het bos te verstoppen. Toch hoorde je de hele dag door de schoten…
Daardoor hebben we ook geen edelherten kunnen zien die er ook veel moeten zijn.
Maar we hebben een heerlijk weekend gehad. Lekker bijgekletst en zalig (en veel te veel) gegeten.

Vanmorgen zijn we om 10.30 uur weer naar huis gereden. De hele weg gezellig in de regen. Hoe dichter we bij huis kwamen, hoe harder de regen werd. Met een tussenstop voor koffie en een hapje waren we om 17.00 uur weer thuis.