8 mei 2010

Vanmiddag zijn we nog even snel naar de slechtvalken in Rijnstrangen geweest. Er zit daar een oud visarendennest bovenop een hoogspanningsmast die een paartje slechtvalken enkele jaren geleden hebben betrokken.

Een paar weken geleden waren we al eens een keer geweest en dachten toen het vrouwtje te zien broeden. Helaas stond er toen een harde wind waardoor het doek dat onderin het nest ligt te veel opwaaide en ons het zicht op het nest benam.

Vandaag hadden we meer geluk. Toen we aankwamen zagen we direct al een valk in de mast zitten. Ook het nest zag er “bezet” uit.

Eerst maar eens een overzichtje van de mast met het nest er bovenop.

 

 

Bij nadere bestudering vonden we paps onderin de mast.

 

 

 

 

 

 

 

 

Mams had het wat hogerop gezocht.

 

 

 

 

 

 

 

  

Na enige tijd ging mams op de wieken.		En landde net onder het nest.

Daarna ging ze naar het nest. De kuikens moesten eten hebben!

We hebben in ieder geval 2 kuikens gezien. Maar aan het gedrag van mams tijdens het voeren te zien, denken we dat er minimaal 3 kuikens zijn. Het was een genot om te zien.
Wat ons is opgevallen is dat er een duidelijk verschil in grootte tussen paps en mams te zien is. Mams is een behoorlijk forse dame.
De komende tijd moeten we deze familie natuurlijk in de gaten gaan houden. Dit vraagt om een vervolg.

Op de terugweg kwamen we nog een verrassing tegen.

 

 

Een prachtige groene specht die schitterend in de boom bleef zitten om voor ons te poseren.

 

 

 

 

 

 

 

13 mei 2010

Hemelvaartdag. Dus lekker een extra dagje vrij.

We zijn eerst maar weer even bij de slechtvalken in Rijnstrangen gaan kijken. Lange broek aan (brandnetels) en goede schoenen (nat gras), statief met scoop op de nek, fototoestel en verrekijker in de hand, we waren er klaar voor.
Zowel paps als mams zaten mooi te zijn in de mast.

Mams		Paps

Af en toe even een stukje vliegen en dan weer zitten. Helaas hebben we geen kijk op de kuikens gekregen. Mams zat te veel achter op het nest te voeren om iets te kunnen zien. Alleen bij het uitstappen van de auto op de dijk hebben we even één klein kopje kunnen zien.
Verder was het puur genieten daar. Het enige wat je hoort is het fluiten van de vele vogeltjes. We werden bijna bedolven onder de vele gierzwaluwen die vlak over ons heen scheerden. Verder een paartje rietgors gezien, een fluitertje en futen in de plas voor de mast.
En… voor het eerst hebben we een foto van een putter kunnen maken.

Tuinfluiter		Putter

Na de stilte in Rijnstrangen zijn we doorgereden naar De Hoge Veluwe.
Ons laatste bezoek is alweer een tijd geleden.
Zoals te verwachten was zagen we een stel prachtige herten bij het Bosje van Staf.

Bij de meeste herten groeien de nieuwe geweien hard. Een schitterend gezicht, de geweien nog beschermd met bast.
Op het grasveld zagen we drie reetjes lopen. Allen volwassen, dus nog geen jongen gezien.
Bij de Wildbaan stonden toch ook nog een paar herten. Een stuk of 7 à 8.

Toen we langs het Kröller Muller Museum reden zag Rob een boomklevertje op de grond zitten. Het bleek een jong te zijn die waarschijnlijk uit het nest gevallen was. Gelukkig was mama in de buurt, dus het zal wel goed komen met de kleine.

Verder was het bijzonder rustig in het park. Op dierengebied dan. In het hele bosgedeelte geen reetje of wat dan ook gezien. Alleen vogeltjes gezien en gehoord.

 

Op het veld bij de ingang van Hoenderlo zagen we ook nog een paar prachtige herten staan.

 

 

 

 

 

 

 

 

Wat zijn ze toch mooi!

14 mei 2010

Vandaag zijn we naar een voor ons nieuw gebied geweest:

de Kraaijenbergse Plassen.

Dit is een vrij nieuw plassengebied in de buurt van Cuijk. Ondanks dat het nog niet volledig klaar is, is het nu al een prachtig vogelgebied. Veel soorten die we graag nog eens zouden willen zien schijnen hier al voor te komen. Zoals de zwarte stern en het ijsvogeltje.

Hier een greep uit de soorten die we er gezien hebben.

 

Kleine plevier

 

 

 

 

 

 

 

 

Een Indische gans tussen de grauwe ganzen

Brandganzen		Grote Canadese ganzen met jongen

Kuifeend

Kneu		Boerenzwaluw en kneu

Weer een kneu

Roodborsttapuit, man		en vrouw

 

En nog een keer het mannetje.

 

 

 

 

 

 

 

 

We hebben nog lang niet alles gezien en zijn dus zeker van plan om het, met wat warmer weer, nog eens over te doen. Er zijn genoeg plekjes die uitnodigen om lekker met de scoop te gaan zitten. Ook de vogelkijkhut die er staat is zeker de moeite waard.

 

16 mei 2010

Onze eerste bestemming van vandaag was Gennep. We hadden gelezen dat er een nestkast op het gebouw van Hendrix Utd zit. Er zouden inmiddels al kuikens zijn.

Na een tijdje heen en weer rijden om de beste plek te vinden kwamen we uiteindelijk aan de overkant van het water uit. Een mooi stukje natuur maar… wel ver van de kast. Dichterbij komen was echt niet mogelijk. De kant van het gebouw waar de kast zit is nu eenmaal aan het water. Het voordeel was wel dat we de zon achter ons hadden. Voor foto’s dus ideaal.

Eerst maar eens een foto van het gebouw.

De nestkast.

We hebben helaas geen kuikens gezien. Maar volgens waarnemingen zijn ze er wel. De oudervogels hebben schitterende vliegshows gehouden. Mevrouw deed zelfs een serieuze uithaal naar een passerende eend! Gelukkig voor de eend mislukte de aanval.
Een paar mooie prentjes van een stel prachtige vogels.
Eerst het mannetje.

En het vrouwtje.

Naast het verschil in grootte valt ook de brede baardstreep van het mannetje op. Een prachtig koppeltje! We hebben trouwens gezien dat beide vogels ongeringd zijn.
We hebben ook nog even aan de andere kant van het water gekeken. Op de foto links. Je kunt daar vandaan recht de kast inkijken maar je staat wel zowat op de woonboten. Ik denk niet dat de bewoners daar erg prijs op stellen. Maar zo af en toe een keertje moet kunnen, toch?
Op de terugweg zijn we weer via de Kraaijenbergse Plassen gereden.
Bij het eerste plasje vanaf Beers zagen we weer een oeverlopertje lopen.

Bij de “boerderij” waar we de vorige keer naar de vogeltjes op het hekje hebben zitten kijken, hebben we nu zitten genieten van de Canadese ganzen. Het was “one big happy family”. Een stuk of 10 oudervogels met wel 33 kuikens.

Ook de roodborsttapuiten waren weer van de partij. Zowel man als vrouw.

Waterviolier		Gele kwikstaart

En tenslotte meneer...		en mevrouw fazant.

Al met al dus weer een heel geslaagde dag waarop we weer veel moois hebben mogen zien.

 

22 mei 2010

Vanmiddag zijn we naar Haren gereden. We wisten dat de jonge slechtvalkjes nu ongeveer zo groot moesten zijn dat ze de nestkast hadden verlaten.
Het weer was prachtig dus niets kon ons weerhouden.
Bij aankomst eerst even vanaf de dijk gekeken. Niets te zien.
Toen onder de toren. Ook niets te zien. Door de nieuwe antenne voor de kast kan je daar vandaan niet meer in de kast kijken dus zijn we maar naar de overkant van het weiland gegaan.
Scoop neergezet, kijken, ja hoor, twee valkjes op de bovenste ring!
Die zijn dus al een verdieping naar beneden gefladderd.
Na goed kijken zagen we dat de ene geringd was en de andere niet. Dat moet dus de jongste zijn, want die was tijdens het ringen nog te klein om een sieraad om te krijgen.
Een tijdje later zagen we nummer 3 languit naast de nestkast op de rand liggen. Dat is dus de tweede met een ringetje. We konden duidelijk zien dat deze een prachtig donzen streepje op de kop heeft en we hebben haar (denk ik) Kuifje gedoopt.
Na een tijdje ging het spul aan de wandel. Nog verder naar links op de toren. Hierdoor waren wij ook genoodzaakt te verkassen. Deze keer naar de dijk. Gelukkig hadden we ze daar vandaan al snel weer in zicht.
Even een paar plaatjes.

Eerst het ongeringde valkje op de bovenste ring.

Het geringde valkje op de bovenste ring.

 

En het geringde valkje Kuifje op het dak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de tussentijd hadden we de ouders al een paar maal zien vliegen. Het is duidelijk dat ze de jongen aan het voordoen zijn wat ze over een tijdje zelf moeten gaan doen. Dat maakt het zo mooi om in deze tijd de valken te bekijken.
Ook hebben we een mooie actie van ma slechtvalk gezien. We zagen haar opeens met een noodgang van de toren afvliegen. Het bleek dat er een ooievaar passeerde en die werd even duidelijk gemaakt dat hij niet welkom was. Bijna ooievaar op tafel!
Het volgende schitterende moment was een prooioverdracht van pa aan ma in de lucht. Pa kwam aanvliegen met een duif. Ma vliegt hem tegemoet en gaat onder hem vliegen. Pa laat de duif vallen en ma vangt hem op om hem vervolgens bij de kids op de toren af te leveren.

Wat een prachtig schouwspel! En wat een genot om dat jonge spul zo te zien. 

De toren in Haren staat in een prachtige landelijke omgeving. Erg veel boerenland en boerderijen maar ook veel watertjes.
En waar water is, zijn vogels.
Dus ook al is er bij de valken niets te beleven, er is altijd wel wat te zien.

Zoals deze lepelaar bijvoorbeeld,

een reiger met jongen op het nest,		of deze jonge aalscholver.

En natuurlijk het gezelschap onder de toren niet te vergeten.
Deze dames zijn altijd zo nieuwsgierig dat ze allemaal naar je toe komen.
Vandaag hadden we er negen bij ons staan.

		Wat een beauty’s toch?

Tot slot nog een paar prentjes van onze Turkse Tortels eerder deze week.

 

Ze voelen zich hier nu zo thuis dat ik gewoon op het balkon kan zitten zonder ze te storen bij het snoepen van de voederplank.

 

 

 

 

 

 

Iets nieuws is dat ze regelmatig op de vensterbank gaan zitten. Eerst liepen ze alleen een beetje heen en weer en keken naar binnen. Tegenwoordig wordt er ook gedut en geknuffeld op de vensterbank.

Ja, echt waar.

 

23 mei 2010

Het was zomer vandaag! Toen we in de auto stapten stond de thermometer op 27°C! Zoals altijd is het weer hollen of stilstaan met het weer.
Het was hoog tijd om weer eens te gaan kijken hoe het met de slechtvalkjongen in Rijnstrangen ging. De kuikens veranderen zo vreselijk snel dat je ze zo veel mogelijk moet bezoeken.

 

Al bij aankomst zagen we, zelfs zonder verrekijker of scoop, de kuikens op het nest met ma op de rand.

 

 

 

 

 

 

 

Wat waren ze al groot! Na een tijdje door de scoop gekeken te hebben is duidelijk geworden dat er echt maar twee kuikens zijn. De vorige keer dachten we tijdens het voeren dat er ook een derde kuiken was, hoewel we die niet hebben gezien. Maar nu zijn er in ieder geval twee. Toch een mooi resultaat.
Toen hebben we de spullen opgepakt (scoop, kijker, camera, tuinstoeltje) en zijn het weiland in gelopen. Het is me zowaar gelukt om met mijn blote benen de brandnetels te ontwijken.
Vlak bij de hoogspanningsmast hebben we de scoop neergezet, het stoeltje in de schaduw en genieten maar. En dat was het!

 

De kuikens zaten al snel alleen op het nest want de ouders gingen op de wieken. Het is heel gewoon dat de kuikens als ze wat groter zijn door de ouders alleen gelaten worden. Als het dons grotendeels door veren vervangen is, hebben de kleintjes hun ouders niet meer nodig om ze warm te houden.

 

 

 

 

 

 

 

Na een tijdje kwam pa weer thuis en ging verder naar beneden in de mast zitten.

 

 

 

 

 

 

 

Rob wou graag een eindje met de camera rondstruinen dus ben ik met mijn stoeltje lekker in de schaduw blijven zitten. Althans, lekker? Niet echt dus. Ik ben compleet lek gestoken door allerlei mugjes en ander gespuis.
Na een tijdje kwam een man met zijn fiets aan de hand voorbij lopen. Hij vroeg wat ik door de scoop zag. Dus heb ik hem verteld van de valkjes en hem door de scoop laten kijken. Hij vond het geweldig en ging gelijk een foto van pa maken.
Dat is toch óók een leuke kant aan het vogeltjes kijken. Je komt zo vaak mensen tegen waar je mee aan de praat raakt omdat je dezelfde interesse hebt.
Als je ze dan op iets bijzonders kunt wijzen, zoals de slechtvalken, maakt dat het extra leuk.
Toen Rob weer terug kwam van zijn rondje hebben we samen nog even van de valken en de andere vogeltjes genoten. Er zitten daar zo vreselijk veel vogels. En gelukkig hebben we er een paar op de plaat kunnen zetten.
Een paar plaatjes van de tjiftjaf.

		En de fitis.

 

In het watertje onder de mast zat een fuut te broeden.

 

 

 

 

 

 

 

Toen we op het punt stonden om op te breken (de muggen werden echt heel erg vervelend) zag ik een vrij grote vogel in een boom iets verderop vliegen. Zodra de vogel zat hoorde ik koek-koek. Ik had geen verrekijker nodig om vast te stellen dat daar dus een koekkoek zat! Gauw de scoop in de goede stand en yes, onze eerste koekkoek op de foto!

 

En deze kleine kwamen we in het gras nog tegen.
Een kleine vuurvlinder.

 

 

 

 

 

 

 

De terugweg naar huis hebben via de Kijfwaard afgelegd. Het is in deze tijd van het jaar zo wie zo leuk om rond te rijden. Aan alle kanten zie je jong grut. Bij de paarden, de koeien, de schapen en natuurlijk bij de vogels.

 

24 mei 2010

Na twee dagen valken kijken vonden we dat het vandaag weer eens tijd was voor De Hoge Veluwe. Ook daar vinden op dit moment veel veranderingen plaats.
Vooral bij de herten. De geweien van de mannen groeien snel. Heel snel.
Zoals we een tijd geleden al van de boswachter hoorden, zie je op het moment veel mannen bij het Bosje van Staf.

De begroeiing is daar niet zo dicht, waardoor de herten minder last van hun nieuwe gewei hebben. Zolang het gewei nog groeit en niet geveegd is, is het nog zacht en met bast bekleed. Deze periode is zeer pijnlijk voor de herten. Als het gewei geveegd is (van de bast ontdaan) wordt het hard en is de pijn verdwenen.
We vonden bij het Bosje van Staf een groep van een stuk of 36 herten. De heren waren zo vriendelijk om het bosje uit te komen zodat we volop van ze konden genieten.
Op het veldje stonden 2 reetjes en heel in de verte achter het veldje een groepje moeflons. Een moederraaf zat haar kleintjes in het gras te voeren en een boomvalk kwam prachtig over ons heen vliegen. Ook de veldleeuwerikjes waren in grote getalen aanwezig.

De hinden zie je op het moment praktisch niet. Ze zijn hoogdrachtig of hebben hun kleintjes net gekregen. Die blijven voorlopig dus nog verstopt in het dichte struikgewas. Hetzelfde geldt voor de reetjes, die nu net hun jongen hebben gekregen, en de wilde zwijnen.
Bij de wildbaan was geen hert te bekennen.
Dus maar weer een “rondje” gedaan. Het bos is één grote kakofonie van vogelgeluiden. Ze zingen allemaal de lente een welkom toe. Helaas wordt het door het verse groen in de bomen steeds moeilijker om een vogeltje te vinden. Een enkele keer zie je iets voorbij schieten, maar dat verdwijnt dan al snel weer tussen de bladeren. Op een enkele grote bonte specht na, konden we op het zicht bijna geen vogels herkennen.
Op het veldje bij de ingang van Hoenderlo stonden nog twee prachtige mannen ons aan te kijken.

Terwijl we naar deze mooie jongens stonden te kijken zag ik een specht in een boom vlak naast ons vliegen. Even later vloog hij weer weg. Dat herhaalde zich diverse malen. Toen Rob op onderzoek ging vond hij een nest in de boom. Vandaar dus dat heen en weer vliegen!
Met een hoop geduld heeft hij de grote bonte specht kunnen fotograferen. 

Een bek vol voer.		Hier komt hij uit het nest.

Op de terugweg stonden er toch weer een paar herten bij de Wildbaan.
En bij het Bosje van Staf was de familie er maar bij gaan liggen.

Siësta!

 

29 mei 2010

Wat hebben we genoten! Omdat de slechtvalkjongen in Haren vorige week allemaal al op de toren rondliepen, moesten we natuurlijk kijken hoever ze nu zijn. En ik kan zeggen: ver. Wat gaat dat snel daar!
Toen we aankwamen en de auto op de dijk parkeerden zagen we ze alle drie al vliegen! Twee van hen waren zelfs al tikkertje aan het spelen. Dat was een grote verrassing voor ons. We hadden wel verwacht dat ze allemaal al zouden vliegen. Maar al zo goed, nee dat toch niet. De jongste (ongeringde) van het stel lijkt nog een beetje achterstand op de andere twee te hebben. Vooral met het landen zie je dat het nog niet zo makkelijk gaat.
Na een hoop gevlieg, ook van de ouders, was het ineens tijd voor rust. De hele familie zocht een plekje op de toren.

Ma in de mast.		Jong op de reling aan de achterkant van de toren.

Pa en ma in de mast en de kinders verdeeld over de diverse ringen. Toen we onder de toren gingen staan konden we de hele familie zien zitten. Pa en ma hadden de mast inmiddels verlaten en zich bij het grut gevoegd.

 

Pa zat met een jong op een antenne op de bovenste ring.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het tweede jong zat op de reling op de tweede verdieping.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En het derde jong zat met ma op de onderste verdieping. Na een tijd dutten en een hoop geschreeuw van ma, kwam er weer beweging in het spul.
Opeens zagen we ma met een prooi vliegen.

 

Al snel ging één van de jongen er achteraan. Er werd al geoefend in prooioverdracht! Wat was dat mooi! Helaas lukte het het jong niet om de prooi over te nemen. Het kan ook zijn dat het jong de prooi wel heeft gepakt maar dat de prooi te zwaar voor hem was. Het speelde zich helaas net achter de boom af dus konden we alleen constateren dat het jong met lege poten doorvloog.
Maar mooi was het in ieder geval wel.
Daarna keerde de rust weer terug. Ze hebben allemaal weer een plaatsje op de toren gezocht. Voor ons was intussen het tijd geworden om naar huis te gaan. Nog snel even vlak onder de toren gekeken.

En ja hoor, daar lag de verloren prooi.

Bij thuiskomst hebben we de ringnummers van de duif maar doorgegeven aan de eigenaar. Dan hoeft hij niet te wachten tot zijn duifje thuis komt.