16 januari 2010

Sinds half december is ons landje bedekt met een mooie witte sneeuwdeken. Dat levert uiteraard, naast ellende op de wegen, prachtige plaatjes op. We proberen ieder weekend even over De Hoge Veluwe te rijden. 

 

Het is daar nu zó mooi.

 

De herten en reeën laten zich heel weinig zien maar zo nu en dan zien we toch een paar grote jongens. Het leuke aan deze tijd van het jaar is dat je nu echt je best moet doen om iets te vinden. Op de “gewone” plaatsen zijn geen herten meer te zien maar we hebben wel een plekje ontdekt waar de mannen met hun grote geweien zich regelmatig ophouden. 

 

 

Gek idee dat vanaf volgende maand die geweien afgeworpen gaan worden. Dan lopen er mannen met een “bloot hoofd” rond.

Verder zien we veel roodborstjes en laatst zelfs een boomklevertje van heel dichtbij. Hij was ons helaas te snel af om een foto te maken. Ook de koolmeesjes en vinkjes zijn nog in grote getalen aanwezig. De buizerd komen we vaak tegen bij het Bosje van Staf.

Een paar weken geleden hadden we een prachtige ontmoeting met een kudde moeflons die vlak naast ons door het bos liepen. Dat hadden we nog nooit meegemaakt.

 

De sporen zijn in de verse sneeuw goed te zien.		Zeg nou zelf, is dit nou niet mooi?

 

Ook vanuit ons huis zien we het één en ander. We hebben al geruime tijd een eettafel voor de vogels in de plantenbakken op het balkon gecreëerd. Een bakje water ontbreekt natuurlijk ook niet. In het begin was er weinig animo voor maar zo langzamerhand komen er toch steeds meer vogeltjes eten. Een vaste klant is de roodborst die diverse keren per dag een maaltje havermout komt verorberen. Ook hebben we twee keer een bezoekje gehad van drie winterkoninkjes die veel interesse in het nestkastje hadden. Tot nog toe is het bij die twee bezoekjes gebleven.  

 

Vorige week heeft Rob een vogel op de plaat gezet die hij niet kende. Het bleek een koperwiek te zijn.

 

 

Gisteren heb ik zitten genieten van een paartje Turkse tortels. Het stelletje zit tegenwoordig een groot deel van de dag in de notenboom van de benedenbuurvouw.

 

 

 

 

 

 

 

  

 

Het leek wel lente, naar het gedrag van de torteltjes te oordelen.		Na de vermoeienissen moest er uitgerust worden.

 

De dooi is nu een beetje ingezet en je ziet de sneeuw snel verdwijnen.

Morgen gaan we als het goed is met Roel en Anita een rondje Hoge Veluwe doen. We hebben ze aangestoken met ons enthousiasme over het park. Ik ben benieuwd hoe het er nu uitziet.

 

17 januari 2010

We zijn inderdaad naar de Hoge Veluwe geweest maar niet met Roel en Anita. Het weer was niet echt geweldig (miezerig en mistig) en Anita was snipverkouden. Volgende keer beter, hoop ik.

Ze hebben wel wat gemist! Het was weer zo mooi. De dooi zet lekker in en er was zelfs al verschil te zien toen we aan het eind van de middag weer weg gingen. Je ziet de sneeuw bijna smelten. 

 

Toen we het park in kwamen zijn we eerst bij het Bosje van Staf gaan kijken. Niets te zien. Alleen grote plassen van smeltwater.

 

 

 

 

 

 

 

Ook bij de “nieuwe” plek was er geen levend wezen te bekennen. De natuur was wel schitterend. Her en der hingen mistflarden wat een mysterieus sfeertje veroorzaakte. 

 

Hele stukken bos die in een lage waas gehuld waren. Prachtig om te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We zijn verder gereden richting Jachthuis Sint Hubertus. Halverwege het bos zag ik ineens een reetje aan de kant van de weg staan. Hij keek even verdwaasd om en liep toen op z’n dooie akkertje wat verder het bos in en ging lekker staan eten. Zelfs toen Rob uit de auto stapte om foto’s te maken bleef hij/zij nog een tijdje rustig dooreten. 

 

 

 

 

 

Verderop weer even gestopt om naar de vogelgeluiden te luisteren en toen ontdekten we een hele hoop kleine vogeltjes die een hoop herrie boven ons hoofd maakten. Dat bleken allemaal boomklevertjes te zijn. Helaas zaten ze zo hoog dat een fatsoenlijke foto niet gelukt is.

Toen we bij het Jachthuis aankwamen zat daar een grote groep grauwe ganzen. Gelijk toen we de auto stopten kwamen ze naar ons toe in de hoop dat we brood voor ze hadden meegenomen. Helaas niet dus. Er zaten twee andere ganzen tussen wat achteraf brandganzen bleken te zijn. Mooie beesten om te zien. 

Grauwe gans		Brandgans

 

Helaas merkten we dat één van de grauwe ganzen mank was. De poot waar hij niet op kon staan was zelfs wat verkleurd. Dat hebben we later dus maar even bij het bezoekerscentrum gemeld. Die zouden het doorgeven aan de boswachter. 

Op weg naar het bezoekerscentrum hadden we weer een verrassing. Rob zag plotseling een “kontje” tussen de bomen.

 

Dat kontje bleek dus bij een roedel van 6 hinden te horen. Op een honderd meter afstand van het bezoekerscentrum! Met een stel in een andere auto waren we de enigen die ze in de gaten hadden.

 

 

De rest scheurde met een noodgang voorbij. “Jongens, het was zo mooi in het park! We hebben alleen geen dieren gezien…” Het was wel een grote verrassing voor ons want we hebben sinds de bronst praktisch geen hinden meer gezien.

 

 

Op de terugweg naar huis zagen we toch nog een stel grote jongens op “ons” plekje. Jammer genoeg reed de boswachter net bij ze langs waardoor ze al snel in het bos verdwenen. Maar… we hebben ze toch nog gezien ook al was het al vrij donker.

 

30 januari 2010

Mijn hemel wat hebben we een geweldige dag gehad!
Vanmorgen werden we wakker in weer een witte wereld. Er is vannacht een flinke lading sneeuw gevallen.
Gelukkig weten de vogeltjes inmiddels onze voederplank te vinden en het was dus een komen en gaan van bezoekers.

 

Eén van onze trouwe gasten is natuurlijk het roodborstje. Hoewel ik toch het idee heb dat er twee verschillende komen.

 

Kijk hem hier toch parmantig zitten.

 

 

 

  

 

Een andere trouwe gast is meneer Merel met zijn vrouw. Als een ander paartje komt wordt het vrouwtje door hem getolereerd maar het mannetje moet benen maken. Die wordt tot een paar tuinen verder opgejaagd door onze stoere vent.

 

 

 

 

Merel man

 

 

                                                                          Merel vrouw

 

 

 

 

 

 

 

Ook in de boompjes van de benedenburen zien we veel moois zitten.

 

Wat te denken van deze prachtige vink?

 

 

 

 

 

 

 

Vanmiddag hebben we de ervaring van ons leven gehad!

We hadden op waarneming.nl gelezen dat er regelmatig ransuilen op de Nude in Wageningen gezien worden. Het plan om daar zelf eens te gaan kijken was natuurlijk snel geboren.

Na wat zoeken hadden we de Nude gevonden. Het bleek voor een deel uit industrieterrein en voor een deel uit woonwijk te bestaan. Eerst het industrie gedeelte maar eens onderzocht en niets gevonden. Toen het andere gedeelte. Het is gelukkig een rustige wijk dus konden we heel langzaam rijden om heel goed te kunnen turen. En ineens, ja hoor! Ik zag een schim in een boom die tussen twee huizen in stond. Wat we in onze stoutste dromen niet hadden durven verwachten: 2 ransuilen in de boom!!! 

 

Als je goed kijkt zie je nummer 2 achter de voorste zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij thuiskomst zagen we op deze foto dat er zelfs 2 andere achter de voorste uil zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daar kun je toch geen genoeg van krijgen?

 

Waarschijnlijk zijn deze uil en die op de bovenste foto een andere als die op de tweede foto. Dat houdt dus in dat er zeker 4 uilen gezeten moeten hebben.
Ongelofelijk, we hebben er daar met ons neus bovenop gestaan en maar 2 uilen gezien!
Hoezo goed verstopt?

 

 

 

 
  
Na ons uilenavontuur zijn we over de dijk naar de jachthaven gereden.

Langs de dijk hebben we nog een stel buizerds gezien en een heel stel kramsvogels. Helaas waren die zo schuw dat we ze niet hebben kunnen fotograferen.

Als afsluiting van deze bijzondere middag hebben we nog genoten van een prachtige zonsondergang aan het water.

 

Een middag met een gouden randje…

 

  

31 januari 2010

We hadden eigenlijk het plan om vandaag weer eens naar de Hoge Veluwe te gaan. Eigenlijk… tot ik vanmorgen een mailtje van Anita kreeg. Zij waren aangestoken door onze enthousiaste verhalen over de ransuilen van gisteren en wilden het zelf ook gaan bekijken. Misschien zien we jullie daar nog, schreef Anita. Ja, wat doe je dan… je gaat ook.

Na even in Wageningen gewacht te hebben kwamen Roel en Anita ook aanrijden.
Wat hebben die genoten! Net als wij, weer.
De bewoners van de huizen waar de “uilenboom” tussen staat zullen wel raar opgekeken hebben. Staan daar ineens vier wildvreemde mensen met verrekijkers, fototoestellen en een scoop voor hun huis te kijken. En dat niet alleen, voorbijgangers stopten ook al om te vragen waar we naar keken.
Een meneer vroeg zelfs of een geestelijk gehandicapte jongen, die bij hem in de auto zat, ook even door de scoop mocht kijken.
We zullen dat maar niet te vaak doen. Straks krijgen we nog een samenscholingsverbod opgelegd.
Vanavond kregen we wat foto’s van Anita doorgemaild.

 

Deze vond ik toch wel de mooiste.

 

 

 

 

 

 

 
 

Na een gezellige middag besloten we nog een kopje koffie te gaan drinken. Die koffie ging over in een wijntje en werd opgevolgd door een etentje. Heel spontaan en heel gezellig.
En morgen…