1 maart 2010

Vandaag scheen het zonnetje volop en na een heel weekend regen (lees herfst) zijn we weer naar De Hoge Veluwe gereden. We zijn begonnen met het gebruikelijke rondje. Eerst naar het bosje van Staf, 2 reetjes in het veld. Een goed begin.

Al snel zagen we een stel vogeltjes vlug heen en weer vliegen. We konden zo gauw niet zien wat het waren. Tot er eindelijk één vlak bij ons op de grond ging zitten. Het bleken veldleeuweriken te zijn. Weer een soort die we nog nooit gezien hadden.

Op de website van De Hoge Veluwe had ik gelezen dat er tellingen van de edelherten plaatsvinden en dat er daarom op de observatieplaatsen tijdelijk gevoerd wordt. Voor deze keer een makkie dus om het wild te vinden.

 

En ja hoor, bij de Wildbaan zagen we al snel een stel grote jongens tussen de bomen staan. Na een tijdje zagen we één van de boswachters aankomen. Met een grote zak onder zijn arm. Die ging voeren! De herten gingen er in eerste instantie vandoor maar bleven toch op een afstandje staan wachten.

 

 

 

 

 

 

Toen de boswachter klaar was en weer weg ging, kwam het hele span, achter elkaar aan gelopen, weer terug. Omdat ze zo mooi in een rijtje liepen kon ik ze goed door de verrekijker bekijken en tegelijk tellen. 16 stuks! En allemaal nog met een volledig gewei. We hadden eigenlijk verwacht dat er al een paar zouden zijn die hun gewei inmiddels hadden afgeworpen. Het is er de tijd van het jaar voor.

De heren gingen al snel aan de maaltijd.

Ze waren allemaal erg vies door het slechte weer van de afgelopen dagen maar ze zagen er verder goed uit. Die hebben dus niet al te veel te lijden gehad van de lange sneeuw- en vorstperiode. 

Eén van de herten zag ik ineens richting de bosjes lopen. Ik vond dat een beetje vreemd want de anderen waren nog druk aan het eten. Toen zag ik ineens dat hij nog maar één geweistang had! Dat moest dus net gebeurd zijn. 

 

 

Zo snel als hij kon heeft Rob er met de scoop een foto van gemaakt. Je kunt nog net zien wat een “wond” dat afwerpen veroorzaakt.
Geen wonder dat hij zich afzonderde, hij had natuurlijk koppijn!

 

 

 

 

 

 
Na dit alles zijn we nog even bij de volgende observatieplaats gaan kijken. Ik weet niet of er daar ook gevoerd was maar daar stonden een paar hinden. 

 

Wat was het weer genieten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk hebben we ons rondje door het park afgemaakt. Op andere plaatsen was helaas geen wild meer te vinden maar wat gaf het, we waren al genoeg verwend.
Het hele “bosgebied” was één grote kakofonie van vogelgeluiden. Het leek wel of iedere vogel de lente in zijn kop had.
Zo langzamerhand moesten we richting uitgang. Langs de Wildbaan hadden de herten zich inmiddels op het veldje verzameld met een paar moeflons erbij. 

 

De moeflons lopen op de achtergrond. Het zijn wel vrouwtjes maar nog zonder jongen. De eerste jongen zouden nu al geboren moeten zijn. Misschien dat we die een volgende keer te zien krijgen.

 

 

 

 

 

 

Omdat de tijd toch wel begon te dringen, moesten we echt naar de uitgang. Het park gaat nog om 18.00 uur dicht maar met dat mooie weer blijft het al zo lang licht. Over een maand mogen we weer tot 20.00 uur blijven. 

 

 

Bij het laatste veld aan de Wildbaan moesten we toch weer stoppen. Ook daar stonden een stel hinden.

In eerste instanties zag Rob daar iets zwarts lopen. Wat was dat? Ja hoor, ons eerste wilde zwijn. Een gigantisch beest, een echte keiler dus. Helaas was hij ons te snel af en ging er als een haas vandoor.

De hinden gelukkig niet.

 

 

   

Zo kwam er een einde aan een heerlijke middag. 18.00 uur hebben we niet gehaald, het was iets later. Sorry, die rotbeesten ook…

 

6 maart 2010

Natuurlijk moesten we vandaag kijken of er nog meer herten hun gewei hebben afgeworpen. Eerst maar even naar het bosje van Staf. 

 

Geen herten maar wel een paar moeflons. Een man met vier vrouwen.

 

 

 

 

 

 

 

Bij de Wildbaan ontdekten we dat er niet meer geteld en dus ook niet meer gevoerd wordt. We moesten dus weer zelf zoeken. Er stonden wel een paar herten tussen de bomen maar die hadden zich wel heel erg verstopt.
Maar weer verder dus.
Eerst maar weer eens naar het standbeeld van generaal De Wet. Daar waren we al een tijd niet meer geweest. In het bos zagen we al snel weer reetjes wegspringen. Eerst links van ons en twee tellen later één rechts. Allebei te snel.
Toch weer volop genoten van de schitterende natuur maar geen levende have verder gezien.
Toen maar weer een rondje de andere kant op, weer door het bos. En ja hoor, weer een reetje.

 

Het beestje keek ons eens even aan, besloot dat we geen kwaad deden en ging rustig verder met eten. 

 

 

 

 

 

 

Toen we bij het veldje bij de uitgang van Hoenderlo kwamen zagen we daar weer een stel grote mannen staan.

Het viel ons op dat er één bij liep die een gebroken geweistang had.

 

		Ook liep er een spitser tussen.

Wat we eerst voor een hinde aanzagen bleek bij nader inzien veel te fors voor een hinde te zijn. Het was een hert… met een geheel afgeworpen gewei.

Of liever gezegd: een hert zonder gewei. Dat was dus de eerste die we ooit gezien hebben. Toch wel een vreemd gezicht

Op weg naar de uitgang zagen we op het laatste veldje aan de Wildbaan, net als de vorige keer, weer een roedel hinden. Deze keer zonder keiler.

		Wat een prachtig gezicht in de zonsondergang.

En net als de vorige keer waren we natuurlijk ook te laat. Maar toch moesten we onderweg nog éénmaal stoppen…

Daar rijd je toch niet voorbij?

Eindelijk dan ons eerste wilde zwijn op de foto! Een echte keiler. Kijk maar naar zijn tanden. Dus, een dag om niet snel te vergeten. Voor het eerst een hert met een bloot hoofd en een keiler op de foto. Geweldig! 

14 maart 2010

De lente zit er aan te komen en bij de slechtvalken zijn de eerste eitjes al gelegd. Dus vandaag naar Deventer om te kijken hoe het er daar voor staat.
Het weer was niet best vandaag. De temperatuur was weliswaar hoger dan de afgelopen tijd maar de regen en de harde koude wind maakte het niet echt lenteachtig.
Toen we aan kwamen rijden zat Bijtje op het rooster van de nestkast. Dat was boffen. Maar niet voor lang! Toen we eenmaal uitgestapt waren en onze apparatuur gepakt hadden vond ze het wel welletjes en ging op de wieken. Gelukkig bleek ze in een luie bui te zijn (buikje vol met eieren?) want ze landde al snel op één van de antennes aan de zijkant van het gebouw. 

 

Daar ging ze doen wat slechtvalken het beste kunnen: niets.

 

 

 

 

 

 

 

Een beetje poetsen, een beetje rondkijken, een beetje dutten.
Ja, ja, een zwaar leven.
 

Waar we op gehoopt hadden, beide slechtvalken zien, gebeurde helaas niet. Geert heeft zich niet laten zien. 

Omdat we het zo koud kregen en de regen ook wat erger werd zijn we maar even in de auto gaan zitten om op te warmen. Na een tijdje kwam er toch wat leven in de brouwerij. Bijtje liet een paar mooie vliegshows zien. 

Het gebouw waar de nestkast op geplaatst is, staat aan de haven. Daarom hadden we nog wat meer om naar te kijken en te luisteren. Een stel scholeksters bijvoorbeeld, vloog met een enorme herrie over ons heen.
Aan de overkant van het water zagen we deze jongens zitten.

 

Een koppeltje Canadese ganzen.

 

 

 

 

 

 

 

Genoeg te zien en te beleven. Dus zeker geen vergeefse reis.

 

27 maart 2010

Paniek in Nijmegen bij de slechtvalken op de Elektrabelcentrale!
Het paartje slechtvalken Mariken en Moenen hebben op 20 maart j.l. hun eerste eitje gekregen. Iedereen wachtte vol spanning op het tweede eitje wat normaal gesproken 2 à 3 dagen later gelegd wordt.

Het is bekend dat de nestkast in Nijmegen erg gewild is. Ieder jaar moeten Mariken en Moenen hun huis met hand en tand verdedigen tegen indringers. 

Gisteren was er nog geen tweede eitje en via de webcambeelden waren door diverse kijkers al wat opmerkelijke dingen geconstateerd.
Zo waren Mariken en Moenen weinig in de nestkast aanwezig, er werd weinig aandacht aan het eitje besteed en er werd gedacht dat er een vreemde valk in de kast was gezien. Eén van de leden van het Slechtvalkenforum heeft toen een mailtje gestuurd naar Jan van Dijk van de Werkgroep Slechtvalk Nederland (WSN). Het antwoord van Jan was een grote schrik voor het hele forum: er was een dode slechtvalk onder de schoorsteenpijp van de centrale gevonden! Of het een vrouwtje of mannetje was wist hij nog niet maar wel dat het om een Duitse valk ging. Na onderzoek zou hij van zich laten horen. 

Wij waren zo van dit bericht geschrokken dat we vanmiddag naar Nijmegen zijn gereden. Misschien dat we daar iets wijzer konden worden.
Bij aankomst bij de centrale werden we al opgewacht door een medeforummer, Liesbeth uit Nijmegen. Zij vertelde ons dat er één grote valk op de buitencamera zat. Dus snel de scoop neergezet en ja hoor, ze zat er nog. Zo te zien Mariken of een ander vrouwtje. Wat ons gelijk al opviel was dat het erg rustig was. Mariken(?) zat heerlijk op haar gemakkie rond te turen.
Na enige tijd kwamen er twee slechtvalken overvliegen. Geen enkel teken van agressie en ook van beneden geen teken van verstoring. Waarschijnlijk was het een koppeltje dat toevallig langs vloog.
Een tijdje later ging de valk van de buitencamera vliegen. Al snel gevolgd door een kleinere valk (mannetje) die ook van de pijp af kwam. We hebben niet gezien waar hij precies vandaan kwam, het is mogelijk dat hij uit de nestkast kwam.
Even daarna verscheen er nog een valk, duidelijk een mannetje. Er was geen grote agressie maar nummer drie werd toch wel even weggebracht. Voor ons was het toen eigenlijk al duidelijk dat de twee valken die van de pijp afkwamen Mariken en Moenen waren.

We hebben onze spullen in de auto gelegd en zijn naar de kant van Weurt gereden. Daar kan je vanaf het dijkje de kast over het water ook goed in de gaten houden. Het voordeel is dat je daar de zon bijna mee hebt.
Toen we daar een tijdje stonden werden we even afgeleid door een paar andere vogels, maar daar zal ik straks nog even op terugkomen.
Ineens zagen we Mariken weer terugkomen en op één van de vensterbankjes plaats nemen. Daar heeft ze maar even gezeten, ze vloog al snel naar de nestkast en naar binnen.

 

Even later kwam Moenen haar een prooitje brengen.

 

 

 

 

 

 

 

Het ging allemaal zo harmonieus dat we er allemaal van overtuigd waren dat dit toch echt Mariken en Moenen moesten zijn.
Na het vertrek van Moenen bleef Mariken nog enige tijd in de kast.

 

Later nam ze plaats in de “deuropening”.

 

 

 

 

 

 

 

 

Dan zal ik nu nog even terugkomen op de eerdere afleiding. 

Terwijl wij naar de kast stonden te turen zei Rob dat hij even iets verderop ging kijken want hij had twee buizerds gezien. Wij, vrouwen en echte valkenfans, bleven op onze post. Nieuwsgierig waren we natuurlijk wel, zijn we toch vrouwen voor! Al snel zagen wij de buizerds ook in de verte zitten. Eén op een hekje en de ander in een boompje.
Moet je die gele poten zien!, Kijk nou, hij blijft gewoon zitten terwijl er mensen aan komen!, waren onze enthousiaste reacties.
Toen er één opvloog begrepen we het allemaal wat beter. Hij had touwtjes aan zijn poten. Dat waren dus geen vrije vogels maar vogels van een valkenier.
Uiteindelijk kwam de valkenier bij ons aan, met de vogels. Het bleek een hobbyvalkenier uit Weurt te zijn die zijn woestijnbuizerds aan het uitlaten was.

 

Hier zijn duidelijk de leertjes aan de poten te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De beide vogels vlogen dus los en zodra de baas floot kwamen ze gelijk naar hem toe. Als beloning kregen ze een lekker stukje vlees.

 

 

 

 

 

 

 

 

		Nog een mooie close-up van de kop.

Dat was wel even iets anders als de slechtvalken die we alleen van een afstand kunnen bewonderen. 

Toen we waren gerustgesteld door het gedrag van Mariken en Moenen besloten we nog even naar het terrein van het Radboudziekenhuis te rijden.
Wij hadden op waarneming.nl gelezen dat daar ook diverse malen een koppeltje slechtvalken is gesignaleerd. Omdat het zo dicht bij de Elektrabelcentrale is, ga je al snel (voorbarige) conclusies trekken. Misschien hebben zij de kast wel willen overnemen. En als dat zo is dan zou er nu dus één moeten missen.
Om een lang verhaal kort te maken, we hebben er helemáál geen valken gezien!
Het blijft dus een raadsel. Waren ze beiden gewoon niet thuis of is er inderdaad één dood en is de ander op zoek? Geen idee. 

Om de dag in stijl af te sluiten zijn we toen ook nog maar even naar onze vrienden in Duiven gereden. Het is meestal zo heerlijk rustig bij Bob en Bea.
Dat konden we wel gebruiken na alle commotie in Nijmegen. 

Toen we de auto parkeerden kwam er gelijk een man naar ons toe lopen. Ook al een medeforumlid, Wolfje!
Het bleek dat er vanmiddag ook hier een fel gevecht was geweest. Hij had het allemaal zien gebeuren. Drie valken in de lucht, de poten in elkaar gehaakt en uiteindelijk twee valken (Bob en een ander mannetje) op de grond in het weiland. Het was er zeer heftig aan toegegaan. Bob heeft gewonnen maar is wel een slagpen kwijtgeraakt in de strijd.

 

Op het moment dat wij kwamen zat één van de twee op het rooster helemaal bovenop de pijp. Waarschijnlijk is dit Bob.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna hebben we nog een mooie vliegshow van Bea gezien. De foto’s daarvan zijn helaas niet gelukt.
Ineens zagen we dat Bob naar de bovenste ring was verhuisd. 

		Hij zat daar een beetje zielig in de goot.

Toch enigszins gerustgesteld zijn we toen maar naar huis gegaan.
Mens, mens, wat een dag!
Eenmaal thuis hebben we natuurlijk gelijk op de webcam van Nijmegen gekeken. Mariken zat heerlijk in haar kast!

 

28 maart 2010

Vandaag wilden we maar weer eens naar De Hoge Veluwe.

Maar eerst nog even in Duiven kijken of alles daar nog rustig was. Toen we aan kwamen zagen we Roel en Anita ons tegemoet komen. Ze vertelden ons dat ze net getuigen waren geweest van weer een gevecht.
Toen zij via de snelweg aan kwamen rijden zagen ze boven de snelweg twee slechtvalken met elkaar in gevecht. Eenmaal bij de centrale zagen ze Bob thuiskomen. De andere valk was afgedropen. Zij hebben duidelijk gezien dat hij één slagpen in zijn rechter vleugel mist. Vanaf dat moment was de rust weer terug. We hebben nog even samen naar Bob staan kijken.
Roel en Anita moesten naar een afspraak en kort daarna zijn wij naar De Hoge Veluwe gereden.

Het weer was een beetje miezerig en misschien dat dat de reden was dat de dieren zich schuil hielden in de bosjes. 

 

Maar toch zagen we al snel een reetje staan.

 

 

 

 

 

 

 

 

Achter de Bosjes van Staf, op het Oud-Reemsterzand, zagen we heel in de verte een paar moeflondames lopen. Eén daarvan had een kleintje bij zich. Het eerste jong dat we hebben gezien. 

Bij het Oud-Reemsterveld zagen we deze knaap overvliegen. 

 

 

We dachten aan de tekening te zien dat het een buizerd was. Maar de vleugels zijn wel heel erg spits.
Dus of het echt een buizerd is, weten we niet.

 

 

 

 

 

 

Bij het observatiepunt aan de Wildbaan zagen we een paar mooie grote jongens. De meeste zijn hun gewei al kwijt en beginnen de nieuwe geweien zich al te vormen. 

 

Hier zie je de knobbels van het nieuwe gewei al op zijn hoofd.

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze heeft nog één oude geweistang.		Ook hier de knobbels op het hoofd.

Verder zijn we eigenlijk niets meer tegen gekomen. Alleen op de terugweg waren de herten naar het grasveldje gelopen. Even daarna voegden zich een paar hinden bij hen. We konden toen goed zien dat er nog twee herten en een spitser hun oude gewei hadden, één met nog één oude geweistang en de rest had al de knobbels van een nieuw gewei. Het was al te donker voor foto’s maar we hebben nog wel wat op video kunnen zetten. 

Op de terugweg zijn we nog even naar de ingang van Meinerswijk gegaan. Daar zit vaak een steenuiltje in een boom. Rob heeft hem vorige week al een keer gezien maar ik nog niet. En ik wou natuurlijk ook!
We hadden geluk. Hij of zij was thuis en zat ons belangstellend aan te kijken. Daarna vond hij/zij het leuk om even kiekeboe te spelen. Telkens even verstoppen achter de stam en dan snel weer op een tak gaan zitten. Wat een schat van een beestje! 

 

Ik wist dat steenuiltjes maar klein zijn, maar als je ze in het echt ziet zijn ze wel heel erg klein!

 

 

 

 

 

 

 

 

		Boe!

 

Nog eentje dan!

Toen we thuis waren heb ik natuurlijk snel op de webcam van de slechtvalken in Nijmegen gekeken. Helemaal goed: een tweede eitje!