7 februari 2012

Vanmiddag is Rob even een wandelingetje bij kasteel Zijpendaal gaan maken. Met al het ijs dat er nu op het water ligt, is de kans op het vinden van een ijsvogeltje veel groter geworden. Er zijn hier en daar nog kleine stukjes water open, waar de ijsvogeltjes dankbaar gebruik van maken. Rob heeft het ijsvogeltje wel gevonden. Helaas had het beestje op dat moment geen honger, want Rob heeft hem/haar alleen tussen de schaatsers door zien vliegen. Gelukkig was er veel ander moois te zien.

 

 Om te beginnen kwam dit schattige roodborstje zijn opwachting
 maken.

 

 

 

 

 

 

In de bomen hipte van alles heen en weer, vaak onder luid gekwetter. 

Boomklever.		Pimpelmees.

 

 Natuurlijk mocht deze blauwe reiger niet ontbreken.

 

 

 

 

 

 

De koolmeesjes en pimpelmeesjes hebben blijkbaar niet al te veel last van het koude water. Ze dronken gebroederlijk naast elkaar. Er werd zelfs uitgebreid gebadderd! Ik moet er niet aan denken om in dat koude water te stappen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De houtduiven zaten het met z’n allen vanuit de boom te bekijken.

 

 

 

 

 

Tja, als je dan weer een roodborstje tegenkomt, dan moet die natuurlijk ook op de foto.

 

 

 Alle wilde eenden zaten bij elkaar in de schaarse plekjes open
 water. Vergezeld door een paar meerkoetjes.

 

 

 

 

 

 

Tot slot kwam Rob een fantastisch koppeltje tegen. Twee dodaarzen dobberden gezamenlijk rond.

 

 

Wat een ontzettend leuke vogeltjes zijn dit toch.

Al met al is het dus een vruchtbaar wandelingetje geworden. Helaas zonder ijsvogeltje, maar die vinden we vast nog wel eens.

 

 

16 februari 2012

Er is toch nog een vervolg op het hoog water verslag. Dit is hoe het er nu uitziet in Meinerswijk.

 

 

 

Zoals je kunt zien is het niveau weer normaal. Dat is maar goed ook want het water is nu veranderd in ijs! In ieder geval kunnen de paardjes weer lekker rondlopen. 

Om goed het verschil te kunnen laten zien, heeft Rob tijdens een paar bezoekjes een panoramafoto gemaakt.
Van hoog naar laag water.

9 januari 2012

 

15 januari 2012

 

16 februari 2012

 

 

17 februari 2012

Vanmiddag zijn we weer eens naar de Ooijpolder gereden. Nu het alweer een paar dagen dooit, waren we benieuwd of er nog ijs te vinden was. Tot onze grote verrassing lag er nog volop ijs. Het was natuurlijk geen dikke laag meer, maar toch voldoende om de vogels te dragen. En vogels waren er!
Eerst kwamen we een paar tafeleenden tegen.

Twee vrouwtjes.		Man en vrouw.

 

 En natuurlijk vliegend.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook mevrouw torenvalk liet zich zien.

 

 

 

 

 

Op sommige plaatsen waren er prachtige ijsrestanten te zien. Toen de vorstperiode begon stond het water vrij hoog. Inmiddels is het water weer een eind gezakt en blijft het ijs aan de kanten “kleven”. Sommige kleine slootjes zijn droog komen te liggen, daar liggen alleen nog maar ijsbrokken.

 

Boven ons hoofd viel ook veel te beleven. Grote wolken kolganzen vlogen af en aan. Het had zo af en toe een beetje weg van een zonsverduistering.

 

  Iedere kolgans heeft zijn eigen barcode op zijn buik.

 

 

 

 

 

 

 

In het water waren heel veel eenden. Uiteraard heel veel wilde eenden maar er zaten ook wel wat verrassingen tussen.
Toen we thuis de foto’s op de computer bekeken, ontdekten we een paartje grote zaagbekken.

Links het mannetje en rechts het vrouwtje.

 

Tafeleend en kuifeend tussen de meerkoetjes.		Kuifeendjes.

 

 

 Tja, er moet natuurlijk ook gegeten worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

Meneer fazant kwam ook even kijken.

 

 

 

 

 

 

De grootste verrassing kwam hierna. We zagen in de verte een stel hele kleine eendjes zitten. Opvallend waren hun gele staartveren. Na de vogelgids geraadpleegd te hebben, zagen we dat het wintertalingen waren. Helaas zaten ze erg ver weg, maar we hebben ze toch maar op de foto gezet.

 

 

 Wat een leuke kleine dingen!

 

 

 

 

 

 

Tot slot nog een foto van de vele wilde eenden. Als je goed kijkt zie je ze in de vreemdste houdingen zitten.

Het was dus weer een heerlijk middagje. Alleen jammer dat onze vriendjes, de steenuiltjes, niet thuis waren. Maar voor de rest: perfect!

 

 

24 februari 2012

Het was weer een mistroostige dag vandaag. Geen weer om er lekker op uit te gaan. Toch kregen we aan het eind van de middag een leuke verrassing. Meneer sperwer zat ons weer te begluren.

Het zijn niet de beste foto’s. Geen wonder met dat sombere weer en dan ook nog laat op de middag. Maar ik vond ze toch leuk genoeg om ze te laten zien.
 

 

 

25 februari 2012

Vanmiddag zijn we eerst even bij de valken in Duiven gaan kijken. We hadden pech, ze waren niet thuis. Dus zijn we maar verder gereden naar Rouvenen. Vol verwachting keken we om ons heen naar… niets! Het was compleet uitgestorven. Op een enkele buizerd in de verte na, was er werkelijk niets te beleven. Alweer pech dus. Maar niet getreurd, we gaan gewoon verder. Via wat weggetjes binnendoor wilden we naar Bergerden rijden. Toen we bij de Hondsbroekse Pleij kwamen hadden we meer geluk. Er zat heel wat in het water. Buiten het “gewone” spul zoals grauwe ganzen en wilde eenden, zagen we er ook de eerste grutto’s van dit jaar.

 

Op deze foto staan 3 grutto’s, 2 krakeenden, 2 kieviten en 2 wintertalingen. Het stel op de voorgrond zijn kokmeeuwen.

 

 

 

 

 

 

 

Een grote groep kolganzen kwam mooi overvliegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grutto en krakeend.		Overvliegende grutto.

Na een tijd van al dit moois genoten te hebben, zijn we toch maar doorgereden naar Bergerden. Het is een gebiedje waar we nog altijd graag komen en waar we soms voor leuke verrassingen komen te staan. Vandaag was de verrassing een koppeltje Nijlganzen. Die zijn we er nog niet eerder tegengekomen.

 

Het stel zat zich mooi uit te sloven.

Op één van de kassen zit vaak een buizerd om zich heen te kijken. Zo ook deze keer.

 

 

Op een soort sluisje zat deze grote Canadese gans mooi te poseren.

 

 

 

 

 

 

Ook hier zaten krakeenden maar ook een heel stel bergeenden.

Krakeenden.		Bergeenden.

Dat niet altijd iets is wat je denkt te zien, ontdekten we vanmiddag ook. Op de terugweg naar huis reden we langs een rij knotwilgen. Op zo’n moment gaat er automatisch een alarmbelletje rinkelen. Knotwilg – steenuiltje. Die link is snel gelegd. Op een gegeven moment begon ik dus ook te roepen dat Rob moest stoppen. Braaf als hij is, deed hij dat direct (haha). Ik dacht in één van de knotwilgen een steenuiltje gezien te hebben. Toen we terugreden bleek dat ik gefopt was. Dit was wat er werkelijk te zien was.

Een doodgewone knoest. Maar, wees nou toch eerlijk, het lijkt toch echt op een steenuiltje?