1 juli 2012

Omdat we niet echt gerust waren op de situatie in Duiven, zijn we vanmiddag natuurlijk weer gaan kijken.
Toen we aankwamen was de situatie bijna identiek aan gisteren. Het enige verschil was dat Bob en Beau nu beiden op de reling zaten. Beau voor de kast en Bob iets verderop. En weer zag de kast er leeg uit. Tot overmaat van ramp begon het ook nog eens te regenen. Maar we waren vastbesloten om het vandaag langer vol te houden en in de auto zit je lekker droog. Gelukkig werd ons geduld beloond. Na een hele tijd zagen we een kopje in de kast bewegen en even later nog een kopje. Gelukkig! Alle zorgen waren voor niets geweest. De regen ging over in gespetter, dus snel de scoop neergezet. Omdat het toch het mooiste is om dit in bewegend beeld te zien, hebben we maar weer gefilmd.
Wat op het filmpje voor de kast voorbij komt dwarrelen, is geen regen maar komt uit de verbrandingsovens.

Wat hebben we staan genieten! En dat alleen maar door wat bewegingen van kuikens want Bob en Beau hebben continu als schildwachten op de reling gezeten. Ha, ha, het moet niet gekker worden met ons.
Thuis hadden we nog een leuke verrassing. De jonge eksters zijn net uitgevlogen. Twee van de jongen hebben de hele dag in een boom vlak voor onze flat gezeten. Waarschijnlijk hebben ze al fladderend deze boom net kunnen bereiken, maar vliegen ze nog niet goed genoeg om verder te gaan. Tja, dat vraagt natuurlijk om foto’s.

 

 

  O zo nieuwsgierig en met nog zulke lieve kopjes.

 

 

 

 

 

Een mooie afsluiting van een mooie dag.

 

 

6 juli 2012

Vanmorgen zouden de kuikens in Duiven geringd worden, dus waren we al vroeg bij de centrale aanwezig. Niet dat we bij het ringen zelf aanwezig konden zijn, maar het ringen zou op het balkonnetje gebeuren. En dat is van de grond af prima te volgen. Toen we aankwamen heerste er nog een vredige rust. Bob zat weer op de reling en Beau zat op het rooster van de kast. De jongen zijn nu al zo groot dat ze al redelijk goed te zien zijn.

Peter van Geneijgen ging de kuikens ringen en Roel en Anita mochten daarbij aanwezig zijn. Toen het stel buiten kwam was het snel gedaan met de rust.

Roel en Anita		met de man van de centrale en Peter.

De man in de blauwe overall is de “valkenoppasser” van de centrale. Hij zorgt er onder andere voor dat er geen mens op het balkon van de valken durft te komen. Ook hij mocht hier natuurlijk bij aanwezig zijn.
Eenmaal op het balkon aangekomen, maakte Peter het zich gemakkelijk op de nestkast. Al snel was het eerste kuiken gepakt en hing het in een tasje aan de weeghaak.

Beau liet duidelijk merken dat ze het allemaal maar niets vond. Luid krijsend vloog ze laag heen en weer. Ook Bob liet van zich horen, maar hij bleef wat hoger vliegen.

 

 Beau.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op het balkon ging gewoon alles door.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Helaas werkte het weer niet mee. Toen Peter aan het tweede kuiken toe was, begon het te regenen. Daarom besloot hij om het tweede kuiken binnen te ringen. Vanaf dat moment zagen we alleen de rug van Roel nog maar. Gelukkig zette de regen niet echt door, zodat we nog wel hebben kunnen zien dat het tweede kuiken terug gezet werd. En net op tijd, want daarna kregen we een plensbui op ons hoofd! Ongelofelijk! We hebben dus maar snel alles in de auto gegooid en zijn naar de warme koffie thuis gegaan. Ik heb een samenvatting van de gebeurtenissen gemaakt in de vorm van een filmpje. Dus pak een kop koffie (of iets anders) en geniet 10 minuten met ons mee.

Omdat het weer vanmiddag ineens lekker opklaarde, is Rob weer naar Rijnstrangen gegaan. In deze fase ontwikkelen de jonge valken zich zo snel, dat je er het beste maar vaak kan gaan kijken.
Voor Rob bij de valken was, kwam hij mevrouw rietgors tegen. Wel leuk, want we hebben nog nooit een foto van een vrouwtje rietgors kunnen maken.

Mams slechtvalk ontdekte hij in een andere mast als waar het nest is.

 

 

  Zij zat daar helemaal bovenin luidkeels te krijsen.

 

 

 

 

 

Een blik op het nest leverde één jong op. Het jongste (?) valkje lag heerlijk plat op zijn buikje te soezen. Van het nest is overigens niets meer over.

Een tweede valkje zat een heel stuk lager in de mast. Dit jonge ventje is waarschijnlijk nog niet aan vliegen toe. Zolang Rob er was, heeft hij alleen maar een beetje heen en weer gelopen en gehipt. Maar het grootste deel van de tijd zat hij maar te zitten. Een beetje poetsen, een beetje om zich heen kijken, dat was het wel. Het voordeel daarvan is dat het prachtige plaatjes oplevert.

 

 

  Bij de kleine bovenin kwam er ook een beetje beweging. Het was
  tijd voor een paar rekoefeningen. Niet te veel natuurlijk.

 

 

 

 

 

Het ventje onderin kwam ook in beweging en ging aan de wandel.

Het zijn wel erg veel foto’s, maar het was ook zo mooi!
Het derde ventje heeft Rob nergens kunnen vinden. Waarschijnlijk heeft hij zijn eerste vlieglessen gehad en zat hij ergens op een andere mast lekker te spelen.
Natuurlijk heeft Rob hier ook gefilmd. Bewegend beeld is toch altijd net iets anders. Dus tijd voor de volgende kop koffie.

Wat hebben we toch een geluk dat we zoveel moois zo dicht bij huis hebben.
 

 

7 juli 2012

Vanmiddag is Rob nog snel even bij de jonge ventjes gaan kijken. Poeh, wat gaat het snel! Het jonge ventje dat gisteren onderin de mast zat, zat nu met zijn moeder in een mast verder. En de jonge Benjamin was al lekker aan de wandel. Het derde mannetje heeft Rob weer niet kunnen vinden. We maken ons best wel zorgen om hem en kunnen alleen maar hopen dat hij echt ergens verderop zit. Een paar foto’s van vanmiddag.

 

 

  De kleine Benjamin boven in de mast.

 

 

 

 

 

 

 

 

Het oudere broertje met mams erboven in de volgende mast.

 

 

 

 

 

 

En de thuisblijver nog een keer.

 

Het is te hopen dat ze er bij een volgend bezoekje nog zijn. Want als ze gaan vliegen en in andere masten gaan zitten, zijn ze waarschijnlijk niet meer te vinden.

 

 

17 juli 2012

Vanavond hebben we een bezoekje aan Bob en Beau in Duiven gebracht. Na lange tijd was het eindelijk weer eens droog, dus daar moet je dan direct gebruik van maken. Omdat het een gewone doordeweekse dag is, waren we natuurlijk wel laat. Er moet nu eenmaal gewerkt worden. Toen we aan kwamen rijden zagen we al een bekende zilverkleurige auto staan: Roel en Anita. Zij waren er al een tijdje en stonden eigenlijk op het punt om naar huis te gaan. Voor de gezelligheid zijn ze nog even gebleven. Een blik op de nestkast deed ons bijna achterover vallen van verbazing. Wat zijn de kids gegroeid! Het blijft vreemd. Je weet dat het allemaal heel snel gaat, maar iedere keer is het weer een verrassing. De durfal van het tweetal zat al op het rooster en zijn broertje zat nog lekker in de kast.

Een beetje flapperen...		...en een rondje lopen op het rooster.

Dat Roel en Anita zijn gebleven, werd al snel beloond door Bob die met een prooi aan kwam vliegen. Niet lang daarna ging Beau ook de lucht in. Na een paar rondjes vliegen begon Beau ineens te krijsen. In eerste instantie dachten we dat ze een show voor de kinderen aan het opvoeren waren, maar het werd ons al snel duidelijk dat er iets aan de hand was. Zou er weer iemand op het dak zijn of op één van de balkonnetjes? Vanaf onze vaste spottersplek was er niets te zien. Omdat Roel en Anita toch naar huis wilden, zijn ze maar gelijk gegaan. Als je aan de andere kant langs de centrale rijdt, kun je namelijk alle balkonnetjes zien. Ja hoor, ik kreeg een berichtje van Anita dat er iemand op een balkonnetje stond. Hij stond te kijken naar de valken die zo overstuur waren. Je zou zo iemand toch! Is het dan zo moeilijk te begrijpen dat die beestjes door jou zo overstuur zijn? Of is dat gewoon leuk? Ik begrijp zo’n iemand niet. Gelukkig besloot hij na een kwartiertje weer naar binnen te gaan.
In de tussentijd hadden wij de valken in de gaten gehouden. Het was een hele geruststelling om te zien dat de kleine durfal meteen de kast in ging.

 

 

  Met z’n tweetjes zaten ze alles op de kastrand te volgen.

 

 

 

 

 

 
 

Het gekrijs van Beau was oorverdovend. Het was nu nog beter te horen dan tijdens het ringen. Toen stonden er veel meer machines aan, een jengelende radio, rijdende auto’s en ga zo maar door. Keer op keer kwam ze laag overvliegen. We hebben foto’s van haar gemaakt, maar ze zijn niet denderend. Het was al laat en het zonnetje had het inmiddels ook af laten weten.

Ook na het vertrek van de “onruststoker” bleven ze nog lang in paniek. Het heeft zeker nog ruim een kwartier geduurd voordat ze iets rustiger werden. Wat ik ook heel vervelend aan dit hele gebeuren vind, is dat Bob zijn prooitje in de onrust is kwijt geraakt. We hebben helaas niet gezien of hij het heeft laten vallen of het ergens doelbewust heeft neergelegd. In het eerste geval heeft hij dus weer moeten jagen. En iedereen weet dat het niet altijd in één keer raak is.
Toch hebben we ook wel moeten lachen tijdens het hele spektakel. Alsof er niets aan de hand was, kwam een lijster vlak bij ons in een boompje zitten. Op zijn dooie gemak liet hij ons zijn hele repertoire horen.

 

 

  En ik kan je zeggen, dat was heel wat!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen de valken echt rustiger waren zijn we naar huis gegaan. Hopend dat de kinderen snel een hapje krijgen.

 

 

20 juli 2012

Vanmiddag zijn we weer even bij de jonge valkjes in Duiven gaan kijken. Toen we aan kwamen schrokken we ons een hoedje. Er was geen valk te zien! Geen ouder maar ook geen kinderen. Wat zullen we nu krijgen? Gelukkig kregen we de kinderen al snel in het oog. De stiekemerds hebben allebei de kast al verlaten en lagen prinsheerlijk op hun platte buikje midden op het balkonnetje.

 

 

  Ongelooflijk, drie dagen geleden kwam er één de kast zelfs nog
  niet uit.

 

 

 

 

 

 

 

Na nog wat speurwerk vonden we Bob op de bovenste ring van de pijpen.

 

 

 

 

 

Beau was echt in geen velden of wegen te bekennen. Vanaf dat moment hebben we alleen maar staan genieten. De kinderen, die eerst wat lagen te dutten, kwamen tot leven en er werd lekker heen en weer gerend en gefladderd. Wat prachtig!

Heel af en toe zagen we Beau hoog boven ons vliegen. Ze hield de boel dus wel in de gaten maar had waarschijnlijk een vrije middag. Bob heeft nog een tijdje op de reling van het balkon gezeten, maar ook hij verdween na een tijdje in de lucht. Dat was voor de kinderen het moment om de kast weer op te zoeken. Samen hebben ze nog een hele tijd op het rooster gezeten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een filmpje met wat opnames van vanmiddag.

Natuurlijk werden we weer omgeven door veel kraaien en kauwtjes. Het lijkt wel of ze steeds brutaler worden. Ze komen in ieder geval steeds dichterbij zitten.

 

 

 

 

 

 

 

  

Toen het wel heel lang ging duren voordat Bob weer thuis kwam, zijn we maar naar huis gegaan. Eén van de kinderen zat inmiddels al in de kast en de andere zat nog op het rooster.
Ik weet zeker dat Bob nog wel met een lekker hapje thuis is gekomen.

 

 

21 juli 2012

Een dag om nooit te vergeten. Helaas niet in de positieve zin van het woord.
Vanmorgen vroeg besloot Rob om naar de centrale te rijden. ’s Morgens staat de zon nog op het balkonnetje, dus dé tijd voor mooie foto’s. Na een tijd kreeg ik een telefoontje van hem: hij miste één van de jonge valkjes!
Dit was de situatie zoals hij het vanmorgen aantrof.

 

 

 Beau (met prooi) op één van de ringen van de pijpen.

 

 

 

 

 

Bob zat op de reling van het balkon en één ventje liep er rond te rennen.

Na een tijdje ging Bob aan het vliegen.

 

 

 Het jonge ventje ging op het rooster van de kast zitten.

 

 

 

 

 

 

Bob ging vlak bij zijn partner op één van de andere pijpen zitten maar Beau vloog vlak daarna met haar prooi richting nestkast.

 

 

 

 Bob bleef rustig zitten waar hij zat.

 

 

 

 

 

 

Toen Rob tijdens het voeren nog steeds maar één jong ventje zag wist hij het zeker dat er iets niet in de haak was. Hij besloot mij te bellen. Op zo’n moment besef je hoe waardevol een “netwerk” is. Ik heb Anita gebeld en met haar overlegd wat we zouden doen. Zij waren zelf helaas niet in de gelegenheid om naar de centrale te komen, maar zij heeft contact opgenomen met de beveiligingsman van de centrale. Hij was op dat moment niet aan het werk maar zou contact opnemen met een collega. Die zou dan wel even gaan kijken of hij wat kon vinden. Wat geweldig dat er zoveel mensen zijn die zich willen inspannen voor een jong valkje! Snel heb ik Rob van alles op de hoogte gebracht. Omdat hij graag wilde zien hoe en waar er gezocht werd, besloot hij naar de andere kant van de centrale te gaan. Daar heb je goed zicht op alle balkonnetjes aan de gevel. Toen hij er een tijdje stond kwam er een man naar hem toe. Het bleek de beveiligingsman te zijn! Het zat hem allemaal niet lekker en hij wou toch graag zelf gaan zoeken. Of Rob misschien met hem mee wou? Ja natuurlijk! Liever zelf zoeken dan af moeten wachten wat er gebeurd. Samen hebben ze (in gepaste kleding) het terrein en alle daken afgezocht. Ze hebben zelfs vanaf het hoogste dak bij de buren gekeken. Helaas hebben ze het kereltje niet gevonden. Het is een groot raadsel waar de kleine uithangt. Het enige positieve dat ik erover kan zeggen, is dat ze geen gewond valkje of lijkje hebben gevonden.
Het was wel een mooie gelegenheid om te zien hoe de oudervalken op mensen in de buurt reageren. Zolang er beneden rond gelopen wordt, is er niets aan de hand. Zodra je naar boven gaat, dus op een balkon of op het dak, dan worden de valken gek van angst. Omdat voor Rob het vinden van het kleine ventje voorop stond, heeft hij maar een paar foto’s boven gemaakt. Beau vloog zo laag over dat hij er een paar foto’s van móest maken.

 

 

  Zo kijk je tegen de nestkast aan als je een balkon lager staat.

 

 

 

 

 

 

 

 

En zo als je beneden op het terrein staat.

 

 

 

 

 

 

Zoals te zien is op de foto, zat Beau al snel weer op de reling nadat de zoekers weer beneden waren.
Het is zo jammer dat ze het valkje niet gevonden hebben. Maar ze hebben in ieder geval alles gedaan wat ze konden doen. Het is te hopen dat de ouders wel weten waar hun zoontje uithangt, zodat hij wel gevoerd kan worden. Anders zie ik het heel somber in.
Tot slot nog een filmpje van vandaag.

Vanavond is Rob nog even wezen kijken. De situatie was exact gelijk aan vanmiddag bij zijn vertrek. Bob in de pijp, Beau op de reling en het eenzame jong op het rooster van de kast.

 

 

22 juli 2012

Natuurlijk stond vandaag Duiven weer op het programma. Aan het begin van de middag kreeg ik al een berichtje van Anita dat de verloren zoon nog steeds niet thuis was. Zo snel mogelijk zijn wij ook naar Duiven gereden. Met z’n vieren kijken is altijd gezellig. Al snel zagen we Roel en Anita bij de waterzuivering staan. We hadden de hoop dat we van buitenaf het terrein daar een beetje konden bekijken. Helaas was dat niet het geval. Dus als het kereltje daar mocht zitten, zullen we daar nooit achter komen. De waterzuiveringsinstallatie is namelijk onbemand. In de tussentijd kwam ook Lia ons gezelschap houden.
Anita vertelde ons nog een mooi verhaal over Bob. Even eerder hoorden ze Bob ineens vreselijk krijsen. Dus zijn zij snel naar de vaste spottersplek gereden, want daar kwam het geluid vandaan. Direct zagen zij Bob in de lucht een stuk of zes ooievaars aanvallen! En dat ging er fel aan toe! Stoer ventje hoor. Hij verdedigt zijn familie heel goed.
De rest van de tijd was eigenlijk best wel saai. Op valkengebied dan. Beau zat op de reling en zoonlief lag wat op het balkon. Af en toe trok hij even een sprintje. Bob hebben we al die tijd niet gezien. Op een gegeven moment heeft Beau nog een mooie vliegshow voor ons gegeven. Dat is dan ook het enige waar we foto’s van hebben gemaakt.

 

 

En tot slot nog een compilatie van een aantal vliegfoto’s.

We hadden allemaal gehoopt om ergens een teken van het jonge ventje te vinden. Het mooiste zou zijn geweest als we Beau met een prooitje naar een bepaalde plek hadden zien vertrekken. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. We vonden Beau wel erg onrustig, maar ze heeft de kleine helaas niet gevoerd. Met toch wel een zwaar hart zijn we uiteindelijk maar naar huis gegaan.

O ja, ik vergeet nog iets. Is dit geen geweldige foto?

 

 

24 juli 2012

Vandaag geen foto’s maar alleen een verhaaltje. Ik heb namelijk geweldig nieuws! Vanmiddag kregen zowel Roel en Anita als wij een mailtje van onze valkenoppasser in Duiven. De verloren zoon is gevonden! Een medewerker heeft het ventje bij de compostering op het terrein gevonden. Het bleek, zoals wij al dachten, het jongste ventje 2K te zijn. Het knulletje is keurig afgeleverd op zijn balkonnetje. Dat wilden we natuurlijk graag met eigen ogen zien, dus stond er vanavond weer een retourtje Duiven op het menu. Wij waren niet de enigen, want Roel, Anita, Jan en Marga waren er al. Gezellig! De hangouderenclub was weer compleet.
Zodra we uit de auto stapten kregen we al opgewonden een verhaal te horen: “Je zult het niet geloven, maar er vliegt er al één”. Het werd ons al snel duidelijk dat de oudste, 3K, met zijn vader aan het vliegen was geweest. Wat geweldig! Je valt van de ene verrassing in de andere bij dit stel. Je kunt nu dus goed zien dat de twee een paar dagen schelen. De jongste is nog niet aan vliegen toe. Het is dus maar goed dat hij weer met zijn moeder herenigd is. Samen hebben ze een hele tijd bij de nestkast doorgebracht. Hij werd lekker gevoerd door mams.
De oudste had een plekje op een rooster bovenop de schoorstenen gevonden. Hij zat daar lekker met paps. Na een tijdje vonden Bob en Beau het wel welletjes. 3K moest maar eens van die schoorsteen afkomen. Het resulteerde in een prachtige vliegshow, waarbij vooral Beau luid krijsend rakelings over ons heen vloog. Wat was dat genieten! De jonge 3K liep in de tussentijd schreeuwend over de roosters van de schoorstenen te fladderen. Af en toe gingen Bob en Beau even bij hem zitten, om daarna weer uitnodigend rond te gaan vliegen. Het is ze niet gelukt het kereltje mee naar huis te lokken. Toen wij na een hele tijd allemaal naar huis gingen zat Beau weer bij 2K bij de nestkast en Bob had een plekje bij 3K op de schoorstenen gevonden. Ik denk dat de situatie vannacht niet zal veranderen. Helaas was het al te donker om foto’s te maken. Aan de andere kant was het wel heerlijk dat we nu al onze aandacht aan de valken konden schenken. En foto’s van vliegende jonkies zullen we heus nog wel eens kunnen maken.

 

 

27 juli 2012

Omdat we hebben gehoord dat 2K gisteren weer de avonturier heeft uitgehangen, zijn we vanmorgen weer naar Duiven gereden. Even inspecteren of het jonge ventje nog netjes boven is of dat hij soms weer een duik naar beneden heeft genomen. Toen we stopten vreesden we eerst het ergste, het balkonnetje zag er verlaten uit. Maar toen we goed keken zagen we hem toch bij de nestkast zitten. Gelukkig, zou hij eindelijk verstandig worden? Je kunt nu eenmaal beter wachten tot je echt kunt vliegen. Dan heb je niemand nodig om weer boven te komen.
Na wat zoeken zagen we Beau op een rooster van één van de pijpen zitten. Dan zal de andere zoon er ook wel in de buurt zijn. En ja hoor, af en toe zagen we wat beweging van het andere jonge ventje. Wat later begon Beau een prooi te plukken die zij op een rooster had liggen. Een komisch gezicht, want we zagen alleen maar veertjes dwarrelen. Beau zat namelijk te ver naar achter op het rooster om haar nog te kunnen zien. Na een voederbeurt voor de oudste zoon, vloog zij met haar prooi naar de jongste zoon. Ook hij kreeg een lekker hapje toegestopt. Daarna verdween Beau weer met het restant op een rooster boven. Vanaf dat moment gebeurde er weinig meer. 3K lag boven uit te buiken, we zagen nog net een silhouet van hem door het rooster. En 2K ging maar eens buiten van het uitzicht genieten. Beau ging een tijdje op de bovenste rode ring zitten. Heel even hebben we Bob een rondje zien vliegen. Waar hij vandaan kwam en waar hij weer heen ging, hebben we helaas niet kunnen zien.
Tot slot ging Beau weer naar boven waar ze op de reling van de rechter pijp ging zitten. Het was duidelijk dat ze het warm had. Ze zat met haar vleugels wijd en haar bekkie open.
Omdat zij niet de enige was die het warm had, maar wij ook bijna gekookt waren, hebben we er maar een punt achter gezet.
Een filmpje met wat fragmenten van vanmorgen.

 

 

29 juli 2012

Vanmiddag zijn we eerst weer even naar Duiven gereden. Het wordt nu toch wel eens tijd dat de jongen hun vliegkunsten laten zien. Helaas denken de jonge ventjes er zelf anders over. Het was gewoon saai bij de centrale. Bob en Beau zaten allebei op een rode ring van de pijpen en één van de ventjes lag languit op een rooster bovenop de pijpen. Geen van de valken had zin om zich te bewegen. We hebben een kleine hoop dat het andere ventje bij zijn broertje op het rooster lag, maar zeker weten doen we het absoluut niet. We hebben alleen een schaduw gezien dat van een valkje zou kunnen zijn.
Omdat er niets te beleven viel, zijn we doorgereden naar de Hoge Veluwe. Het was hoog tijd om daar weer eens een kijkje te nemen. Gelukkig was daar meer te beleven. Bij het Bosje van Staf zagen we een stel grote mannen tussen de bomen staan en achter op het veld liep een grote kudde moeflons. Een nieuwsgierig reetje liep vlak bij de grote kerels. In het bosrijke deel was het ontzettend rustig. De vogeltjes zijn duidelijk aan het bijkomen van het broedseizoen.

 

 

  Ook op het Zwarte Veld liepen een paar grote jongens.

 

 

 

 

 

 

Bij de observatieplaats aan de Wildbaan kwamen we een paar dames tegen.

Op een dood boompje langs de Wildbaan zat een mooie zwarte kraai op de uitkijk.

 

 

  En op één van de vele paaltjes zat een torenvalkje op de uitkijk.

 

 

 

 

 

 

Bij ons tweede bezoek aan het Bosje van Staf waren de mannen tussen de bomen vandaan gekomen. Dat willen we graag zien.

 

 

  Nog niet alle geweien zijn helemaal geveegd.
  Bij dit hert zie je de vellen er los aan hangen.

 

 

 

 

 

 

Het was weer zo heerlijk vredig. Het is bijna niet voor te stellen dat over een maand de boel weer op z’n kop staat. Dan begint de bronsttijd weer. Dus nu nog maar even lekker genieten van de rust.

 

 

30 juli 2012

Vanmorgen is Rob weer naar Duiven gereden, in de hoop nu eens wat actie te gaan zien. En actie heeft hij gekregen! Toen hij de pijpen afzocht vond hij Beau op haar vertrouwde plekje op een rode ring tussen de pijpen. Toen hij de roestige pijp aan de linkerkant bekeek vond hij daar een jong ventje! Het knulletje is dus van het rooster boven naar beneden gevlogen! Hoera, er komt beweging in!

 

 

  Het ventje zat daar flink uit zijn veren te waaien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Zijn broertje vond Rob boven op het rooster.

 

 

 

 

 

 

 

 

  In de tussentijd kwam Bob even langs vliegen.

 

 

 

 

 

 

Na een tijdje begon het ventje boven te flapperen. En voordat Rob het goed besefte vloog het ventje!

 

 

 

  Zijn broertje bleef lekker op de ring zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar de kleine had de smaak te pakken.

 

 

 

 

 

 

Hier verliest hij een stukje prooi.		Tussenlanding op een antenne,

Daarna probeerde hij bij zijn broertje op de ring te landen. Toen dat niet lukte schoot hij razendsnel tussen de pijpen door.

Wat een spektakel! Wie had kunnen denken dat er al zo goed gevlogen wordt? Dat belooft wat voor de komende tijd. Maar goed dat we vakantie hebben.
Papa Bob hield natuurlijk nog wel een oogje in het zeil.

Wat een fantastische morgen! En wat baal ik dat ik uitgerekend vandaag zo’n gigantische hoofdpijn had.
Ik sluit weer af met een filmpje met o.a. de “lift off” van de kleine man.