2 december 2013

Hè, hè, ik heb eindelijk weer eens iets te vertellen. De afgelopen tijd hebben we weinig gezien. Of we hadden geen tijd, of het weer was waardeloos. Vandaag dus eindelijk weer een mooi zonnetje te zien en een prachtige bezienswaardigheid op niet al te grote afstand. Sinds een week wordt er namelijk een sperweruiltje in Zwolle gezien. Het is de vierde keer in honderd jaar dat zo’n beestje in Nederland gezien wordt, dus mag je wel over iets bijzonders spreken. Het hele land is dan ook in de ban van dit mooie vogeltje. Hordes vogelaars en fotografen staan zich dagelijks te vergapen aan het diertje, dat er zelf trouwens weinig last van schijnt te hebben. Na flink wat bedenkingen besloten we toch maar naar Zwolle te rijden. De kans dat je ooit nog eens een sperweruil ziet, is natuurlijk bijna 0%. Omdat het vandaag maandag was, viel de drukte gelukkig reuze mee. Ik heb al ergens gehoord dat er de afgelopen dagen zo’n 300 man op afgekomen zijn. Vandaag stonden er beduidend minder mensen. Bij aankomst konden we direct aan het aantal mensen al zien waar we moesten kijken. Even zakte ons de moed in de schoenen want op het moment dat wij aan kwamen lopen, besloot het uiltje weg te vliegen. Gelukkig konden we hem lopend achterna gaan. Hij koos een boompje bij het spoor uit waar hij zo mooi laag zat. De foto’s spreken voor zich. 

 

 

 Plotseling besloot uil om op een paal van de bovenleiding van de
 trein te gaan zitten. Treinen die onder hem langs reden, deden
 hem niets. Zonder een krimp te geven bleef hij zitten.

 

 

 

 

 

 

 

Vanaf dat moment bleef hij een beetje heen en weer vliegen tussen de palen van de bovenleiding en de boompjes ervoor. Hij gebruikte de hoge palen als uitkijkpost voor het jagen. Ook wij mochten er getuige van zijn dat hij een muisje ving en dat met smaak verorberde.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tot slot nog een paar foto’s die we met de scoop hebben gemaakt. 

 

 

 Wat een prachtig diertje en wat bijzonder dat we hem hebben
 mogen zien.

 

 

 

 

 

 

Toen we eigenlijk al besloten hadden om naar huis te gaan, kreeg uil het aan de stok met een stel kraaien. Hij werd uit zijn boom gejaagd en vloog er vandoor. Uiteindelijk landde hij in de boom waar hij ook zat toen we aankwamen. Wat hebben we een geluk gehad dat hij toen besloot te verkassen. In deze boom was hij lang zo goed niet te zien. Wat was het een mooie middag! We hebben absoluut geen spijt dat we naar Zwolle zijn gereden.

 

 

3 december 2013

Er moesten weer wat boodschappen op Presikhaaf gehaald worden en dan neemt Rob altijd de camera mee. Zoals meestal was onze vriendin Lotte thuis. Helaas had ze vandaag het allerhoogste punt van het gebouw opgezocht. 

 

 

 Mevrouw zat op het puntje van de antenne.

 

 

 

 

 

Helaas was meneer Leo weer niet thuis. Ik vraag me zo langzamerhand toch wel af waar hij uithangt.
Toen Rob een heel stel kokmeeuwen zag vliegen, viel het hem op dat er één geringd was. Het groepje verdween naar het park en Rob is er maar even achteraan gelopen. Niet voor niets want hij heeft het ringetje kunnen fotograferen. Het meeuwtje dat hem droeg trouwens ook. 

Natuurlijk hebben we navraag gedaan naar de afkomst van de meeuw. Het blijkt een Duits diertje te zijn. We hopen nog te horen waar in Duitsland hij zijn ringetje heeft gekregen.

 

 

 

16 december 2013

Er is weer een bijzonder diertje in Nederland gesignaleerd. Deze keer gaat het om een eendje, de Siberische taling. Het leuke is dat het diertje hier in Meinerswijk rond zwemt. Omdat het zonnetje zich vandaag van zijn beste kant liet zien, is Rob vanmiddag op de scooter gestapt. In Meinerswijk aangekomen bleek dat ook dit diertje heel wat bekijks trekt. Een echte concurrent voor de sperweruil, die nog steeds in Zwolle te bewonderen is. In tegenstelling tot de Zwolse attractie, is onze Rus bijna alleen van grote afstand te zien. 

 

 

 Zoals hier te zien is. (De pijl op de foto wijst naar de taling.)

 

 

 

 

 

Het diertje vermaakt zich uitstekend tussen de smienten, wintertalingen, kuifeenden, krakeenden, grote zaagbekken, futen en meerkoetjes. 

Midden bovenin zwemt de Siberische taling.

Na een tijdje ging de taling op de vleugels. Hij besloot om een eind verderop in een andere plas te gaan zwemmen. Uiteraard volgde de horde fotografen het diertje. Het bleek een flink eind verder te zijn en Rob heeft daarom de scooter maar gepakt. Toen kwam hij een oude bekende tegen. Herinner je je nog de muis etende kat? Ja hoor, daar was hij weer. Deze keer had hij wel zin in een knuffel en kwam daarom zelf naar Rob toe lopen. 

 

 

 Jij bent echt een knapperd!

 

 

 

 

 

 

Maar hoe leuk het ook was, Rob was niet voor poes gekomen maar voor het eendje. Gelukkig was het eendje snel weer terug te vinden. Helaas nog altijd op een grote afstand. 

Het zijn natuurlijk niet de mooiste foto’s die Rob ooit heeft gemaakt, daar was de afstand te groot voor. Maar het is wel geweldig dat Rob dit beestje heeft gezien. Het is toch een bijzondere soort die je niet altijd tegen komt.

 

 

 

20 december 2013

Vanmiddag zat ik bij de kapper en in de tussentijd is Rob een ommetje in Rouvenen gaan maken. Niet helemaal voor niets, want hij is er weer het één en ander tegengekomen. Om te beginnen dit vrouwtje torenvalk. Altijd leuk. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En voor de verandering eens een pimpelmees.

 

 

 

 

 

De grote verrassing was dit vrouwtje blauwe kiekendief. Het schijnt dat er dit jaar niet zoveel blauwe kieken zijn, dat maakt deze ontmoeting nog leuker. 

 

 

 Deze buizerd zat vlak langs de weg. Rob heeft de foto al rijdend
 gemaakt. Als hij was gestopt was de buizerd er zeker vandoor
 gegaan.

 

 

 

 

Tot slot nog een torenvalkje. Dit vrouwtje was net met haar lunch bezig. 

 

 

 Zo te zien moet ik wat vaker naar de kapper gaan. Het levert in
 ieder geval leuke plaatjes op.

 

 

 

 

 

 

 

29 december 2013

Het jaar is bijna voorbij. Op de valreep nog een paar foto’s van een vogel die we niet vaak zien: de klapekster. 

 

 

 Tja, hij blijft natuurlijk niet eeuwig op een paaltje zitten.

 

 

 

 

 

Gelukkig ontbrak ook vandaag mevrouw Torenvalk niet. 

		Uuhhh.....

Nou zeg, als je met je rug naar ons toe gaat zitten, gaan we weer weg hoor!
Helaas was ze niet van plan om zich nog eens om te draaien, dus de reis ging weer naar huis.

Hopelijk vallen er geen slachtoffers onder de diertjes met al het vuurwerk. Van ons zullen ze in ieder geval geen last hebben want wij doen er niet aan mee. Ik hoop oprecht dat er meer mensen zo over denken. Tot volgend jaar!

 

O ja, ik moet nog één ding afronden. Laatst heeft Rob een kokmeeuw gefotografeerd waarbij het ringnummer goed af te lezen was. We hebben toen al kunnen achterhalen dat het een Duits diertje was. Inmiddels hebben we bericht uit Duitsland ontvangen. Hij is in november 2012 in Neumünster geringd, 460 kilometer hier vandaan. Wat wel leuk om te lezen was, sinds februari van dit jaar is hij niet meer teruggemeld. Rob was dus de eerste sinds een kleine 10 maanden die hem weer zag. En dan word ik nieuwsgierig waar hij al die tijd heeft gezeten... We zullen het nooit weten.