5 september 2013

We hebben ineens weer volop zomer. Omdat de thermometer al snel richting de 30 graden steeg, is Rob maar alleen een rondje op de scooter gaan maken. Logischerwijs kwam hij in Bergerden uit. Erg veel was er niet te zien, maar hij heeft toch een paar leuke foto’s kunnen maken. 

 

 

 De bloedrode heidelibel was weer van de partij.

 

 

 

 

 

Een buizerd liet zich uitgebreid zien en op de foto zetten. Eerst zittend, daarna vliegend. 

 

 

 Nog even de mooie tekening van de vleugels laten zien.

 

 

 

 

 

Paardenbijter (m).

 

Houtpantserjuffer.

Tot slot nog een kievit in de hoofdrol. 

Wat zijn dit toch leuke vogels! Ik ben echt gek op ze.

 

 

 

15 september 2013

Hè, hè, eindelijk zijn we weer eens weg geweest. Het is plotseling echt herfst geworden. Dat betekent dus regen, regen en nog eens regen. Soms met felle opklaringen er tussendoor maar die zijn schaars en meestal van korte duur. We hebben dus veel thuis gezeten. Geen straf hoor, maar even lekker naar buiten is ook heerlijk. Dat hebben vanmiddag dus weer gedaan en wel in de Ooijpolder. Zoals te verwachten was, vloog er niet veel rond. Dat werd ruimschoots goed gemaakt door de Konikpaarden. Zij liepen deze keer vlakbij en lieten zich goed op de foto zetten. 

 

 

 Dank jullie wel jongens, jullie zijn prachtig!

 

 

 

 

 

 

 

 

Iets verderop zat een grote groep wulpen tussen de meeuwen en de kieviten.

 

 

 

 

 

 

 

 Meneer Torenvalk zat op de uitkijk op een plekje waar hij zo te
 zien vaker zit.

 

 

 

 

 

Verder hebben we ons vermaakt met lepelaars, veel lepelaars. We hebben drie groepen gezien. Twee kleine groepjes en één grote groep van 25 stuks. Hoe vaak je ze ook ziet, het blijven mooie vogels. 

We hadden stiekem gehoopt nog een visarend tegen te komen. Dat is helaas niet gelukt. Ach, je kunt ook niet alles hebben.

 

 

18 september 2013

Het is hertenbronst! Dus zijn we vanmiddag naar de Hoge Veluwe gereden. Bij ingang lazen we al dat de weg naar het Bosje van Staf afgesloten was voor gemotoriseerd verkeer. Het blijkt dat de herten hun “bronstterrein” steeds verder uitbreiden. Tja, daar heb je je dan als park en bezoekers maar gewoon in te schikken. Het is nu eenmaal het leefgebied van de herten en wie zijn wij om ons daar in te mengen? Laat de dieren maar lekker hun gang gaan!
Toen we het park inreden, had ik al vrij snel een reetje in het vizier. Het vrouwtje bleef lekker dooreten, maar verschool zich toch een beetje in het groen. De foto’s zijn dus een beetje zoekplaatjes geworden. 

Bij de bekende plaatsen op de Wildbaan waren (nog) geen herten te zien. We zagen wel wat in het bosje tussen de twee observatieplaatsen bewegen, maar om nou te gaan wachten tot de dames zich eindelijk wilden laten zien ging ons iets te ver. Er is tenslotte nog genoeg te zien in het park. Wel zagen we er weer twee raven vliegen. 

 

 

 We moeten dat in het voorjaar maar eens goed in de gaten gaan
 houden. Misschien gaan ze hier wel broeden. Dat is mooier dan de
 broedplaats bij het Bosje van Staf!

 

 

 

 

Een eindje verderop in het park werden we verrast door een buizerd. Het diertje ging vlak voor onze neus op een dode boomstam zitten. Dat moest dus wel mooie foto’s opleveren. 

Nou? Aardig gelukt toch?
Op de terugweg van ons rondje park, waren de herten tevoorschijn gekomen. Het mag dan wel bronst zijn en de mannen weer een stel dames verzameld hebben, maar verder was er weinig “bronstigheid” te bekennen. We hebben zeggen en schrijven één maal een man horen burlen. En daar moest je ook nog goed voor opletten, anders had je het gemist. Misschien waren we er op het verkeerde moment, maar het kan ook zijn dat alles nog op gang moet komen. Verder hadden we de pech dat het zonnetje besloot naar huis te gaan en de eerste regendruppels naar beneden kwamen. Geen weer meer voor mooie foto’s dus. 

 

 

 Maar goed, we hebben de herten weer van mooi dichtbij gezien.
 Dat gebeurt ook niet altijd.

 

 

 

 

 

Volgens de weersverwachting moeten we weer wat beter weer krijgen, dus misschien krijgen we volgende week wel een herkansing.

 

 

 

23 september 2013

Vanmiddag dachten we nog even van het najaarszonnetje te genieten. Helaas verdween hij direct toen we weg gingen. De temperatuur is nog steeds lekker dus zijn we toch maar verder gereden. We zijn een beetje achter onze neus aan gegaan en kwamen uiteindelijk bij de uiterwaarden van de Rijn. Die hebben we tot Pannerden gevolgd, wat altijd een mooie rit is. Maar eerst hebben we een kijkje in de Hondsbroeksche Pleij genomen. Meestal is het daar vrij rustig, maar vandaag was er genoeg te zien. Om te beginnen liepen er drie lepelaars. 

 

 

 Dit was de eerste keer dat we hier lepelaars hebben gezien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook zaten er heeeeeeel veel kieviten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 En twee vrij grote groepen wulpen.

 

 

 

 

 

 

 

Lepelaar tussen de kieviten en een wulp.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Een eindje verder zwommen een heel stel smientjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

Deze reiger kwam even voorbij vliegen.

 

 

 

 

 

 

Uiteindelijk bij de uiterwaarden van de Rijn liep er plotseling iets groots op de weg. Snel de auto aan de kant gezet en gekeken. 

 

 

 Deze enorme kever stak de weg over. Het diertje was echt een
 paar centimeter lang. Waarschijnlijk is het een tuinschalebijter.

 

 

 

 

 

Wat verderop stonden een paar schitterende pony’s met hun kinders. Het was zo’n lief stel! We waren op slag verliefd. 

 

 

 Een dag is niet compleet zonder torenvalkje… Gelukkig kwamen we er ook vandaag eentje
 tegen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tenslotte hebben we een hele tijd genoten van de visserstalenten van een blauwe reiger. Ik heb me er echt over verwonderd hoe vaak het raak is als hij zijn grote snavel het water in steekt. Is het geen vis, dan is het wel een kikker die eruit gevist wordt. 

 

 

 Eet smakelijk!

 

 

 

 

 

Helaas dus geen vrolijk zonnetje gezien, wat ook wel aan de foto’s te zien is. Maar toch weer lekker van onze mooie natuur genoten.

 

 

 

30 september 2013

Volgens zeggen moet de bronst op de Hoge Veluwe nog volop aan de gang zijn. Daarom besloten we om toch maar een poging te wagen en zijn naar het park gereden. De weg naar het Bosje van Staf is nog steeds voor auto’s afgesloten, dus hebben we vanuit de verte een blik op het achterliggende veld geworpen. Net zoals de vorige keer was het er uitgestorven. Wel zagen we weer een stel hoornaars. 

 

 

 Ze hadden deze keer een andere boom als doelwit gekozen. Er
 zat al een flink gat in.

 

 

 

 
 

 

 

 

Ook vonden we er een nest rode mieren.

 

 

 

 

 

Bij de observatiepunten aan de Wildbaan was het vrij rustig. Wat fotograven betreft tenminste. Herten waren er helemaal niet te zien. Daarom besloten we om gewoon ons rondje te rijden. Helaas wordt er op het moment op veel plaatsen in het park hard gewerkt. Er worden vreselijk veel bomen gerooid om meer ruimte voor water te creëren. Dat heeft voor de zichtbaarheid van de dieren wel consequenties. De kans dat je bijvoorbeeld een reetje ziet, is wel heel klein geworden. Met andere woorden: we hebben niets gezien tijdens ons rondje. Om het goed te maken hebben we onszelf op een glaasje wijn op het terras van de Koperen Kop getrakteerd. Het zal voorlopig wel de laatste keer zijn dat we buiten kunnen zitten. De temperatuur gaat nu snel naar beneden.
Toen we tegen het eind van de middag weer naar de Wildbaan gingen, verwachtten we er wel herten aan te treffen. De boswachters strooien tijdens de bronst altijd appeltjes voor de herten, waar zij dankbaar van snoepen. Dat levert voor het publiek mooie beelden op, want de herten lopen dan altijd vlakbij.
Er liepen wel herten maar niet veel en al helemaal niet dichtbij. Al snel begrepen we van andere kijkers dat er al een paar dagen geen appeltjes meer gestrooid worden. De foto’s die we hebben kunnen maken zijn dan ook amper de moeite waard. 

 

 

 Hoewel dit wel een heel mooi plaatje is.

 

 

 

 

 

 

Toch is de bronst nog zeker niet voorbij. We hebben verschillende herten horen burlen, wat altijd imposant is om te horen. Helaas lieten de mannen zich niet zien, het speelde zich allemaal in het bos af. Toen het enige groepje, dat er liep ook het bos in verdween, zijn we maar richting huis gegaan.
We zijn nog wel even gestopt voor deze paddenstoeltjes. De eersten van dit jaar die op de foto staan. 

 

 

 Porseleinzwammetjes.

 

 

 

 

 

 

Niet veel te zien dus vandaan, maar dat geeft helemaal niets. We hebben lekker van het zonnetje kunnen genieten.