1 september 2011

Wat was het vandaag mooi weer. Volop zon en een heel aangename temperatuur. Een mooie dag om naar de Kraaijenbergse Plassen te gaan. Er wordt nog steeds hard gewerkt om er een mooi natuurgebied van te maken. Daarom was het even zoeken waar we de beste kans op veel vogels konden vinden. Terwijl we zo rondreden kwam er een sperwer over ons heen vliegen.

 

 Gelukkig vloog hij laag genoeg om er een mooie foto van te maken.

 

 

 

 

 

 

Het mooiste uitkijkpunt bleek de vogelkijkhut te zijn. Vanuit de hut kijk je over een waterplas die helemaal vol met ganzen zat. Een groepje paarden stond ook lekker van het verkoelende water te genieten. 

 

Temidden van de talloze ganzen ontdekten we een paar eenden die we niet kenden. Althans, dat dachten we. Al snel kwamen we erachter dat het kuifeenden waren. 

 

 

Ineens hoorden we een enorm geluid aanzwellen. Een blik opzij vertelde ons dat een hele grote groep ganzen uit het water opvloog. Al die bewegende vleugels produceerden een enorme herrie. De herrie werd nog erger toen de hele groep ook nog eens hun snavels opentrokken. 

 

  Wat een spektakel om die hele groep op je af te zien komen. Ik
  kreeg er gewoon kippenvel van.

 

 

 

 

 

Tussen een andere groep, die was blijven zitten, bleken twee lepelaars te lopen. Toen we nog wat beter keken zagen we ook kieviten en wulpen.

Hoe langer we om ons heen keken, hoe meer we ontdekten. Er zwommen weer een paar onbekende eenden. Dit waren tafeleenden. Leuk, dat was de eerste keer dat we die zagen.

Ook is het gelukt om een geaderd witje op de foto te zetten. We hebben hem vaker gezien, maar er was er nooit één die op de foto wou.

 

 Ook het bont zandoogje bleef weer keurig zitten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Hadden we laatst een enorme zwerm spreeuwen op de foto, vandaag bleef er één van een groep even mooi poseren.

 

 

 

 

 

 

 

 Als je dan een paar zwanen tegenkomt die prachtig in de zon
 rondzwemmen, dan moet je daar natuurlijk ook een foto van maken.

 

 

 

 

 

Op het nippertje kwamen we meneer Fazant tegen die een wandeling met zijn twee vrouwen aan het maken was. De dames verstopten zich direct maar het ventje wou wel even blijven zitten.

Het lijkt mij duidelijk dat dit weer een middag met een gouden randje was.

 

 

3 september 2011

Pffff, wat was het heet vandaag! Geen zuchtje wind en een temperatuur die richting de 30 graden ging. Absoluut geen weer voor mij. Ik ben geen tropenmens. Toch zijn we even naar de Blauwe Kamer bij Rhenen gereden. Er wordt daar al tijden een visarend waargenomen en dat wilden wij graag met eigen ogen zien. Toen we over de dijk aan kwamen rijden, zag ik onze vriend al snel in de bomen zitten. Helaas wel erg ver weg. Toch zag ik direct dat het een visarend was. Voor de zekerheid heeft Rob er snel foto’s van gemaakt. Uiteraard niet de beste kwaliteit, daar was het gewoon te ver voor.

Snel zijn we om de plassen heen gereden en hebben we de auto bij het restaurant geparkeerd. Toen we eenmaal aan de wandel waren en een plattegrond tegen kwamen, bleek dat onze vriend voor mij veel te ver weg zat. Helaas, we moesten het met de langeafstandswaarneming doen.
Omdat het eigenlijk toch veel te heet was om te lopen, zijn we maar snel naar de (koele) auto terug gegaan.
De terugweg hebben we weer via de Drielse dijk gemaakt. Je weet maar nooit wat je bij de Drielse stuwen tegenkomt. Geen visarend maar wel een tapuitje dat heel brutaal vlak voor ons op het prikkeldraad bleef zitten. 

Wat een poepie hè?

Toen we vlak bij huis langs Meinerswijk reden, zagen we een reiger er een beetje vreemd bijzitten. Het beestje zat met zijn vleugels open om wat verkoeling te krijgen.

 

 Of hem dat gelukt is? Geen idee.

 

 

 

 

 

 

Een kort ritje vandaag met weinig te melden. Maar ik kan toch zeggen dat we een visarend in het echt gezien hebben.

 

 

9 september 2011

Eindelijk weer een dag met redelijk weer. Na de hitte van zes dagen geleden hebben we voornamelijk regen gezien. Niet om echt een vakantiegevoel van te krijgen. Vandaag zou het overheersend droog worden met hier en daar een buitje. Dat buitje nemen we dan maar op de koop toe want we willen eruit.
Waar zijn we heen geweest? Naar de Brabantse Biesbosch. Dat is een gebied dat we nog nooit gezien hebben en dat ons erg aantrekt. En niet alleen vanwege de zeearenden die daar gezien worden.
De rit ernaar toe werd al een grote verrassing. Zo’n 1½ à 2 kilometer voor de afslag Tiel zag ik een grote vogel op de geluidswal van de Betuwelijn zitten. “Een buizerd” denk ik al snel bij mezelf. Op het moment dat ik bezig ben om dat tegen Rob te zeggen, registreer ik van alles. Erg witte buik, lichte kop met streep, houding. Ik kom niet verder dan: “een bui… Nee, een visarend!” En zo ongelofelijk dichtbij! Als ik het raampje open had gehad, dan had ik hem een aai over zijn bol kunnen geven. Wie verwacht er nu een visarend zo dicht langs de snelweg? Wat zonde dat je dan geen mogelijkheid hebt om te stoppen. Maar goed, we hebben hem toch van heel dichtbij mooi kunnen zien. Terwijl we net tegen elkaar gezegd hadden dat je door de aanleg van de Betuwelijn zowat geen vogels meer kunt zien, was dit een leuke onderbreking op zo’n saaie lange weg. Alsof dit nog niet genoeg was, kregen we nog een leuke verrassing. Een heel eind verder zag ik een purperreiger bij een plasje staan. De eerste die ik ooit gezien heb. Helaas heeft Rob hem niet gezien. En ook hier was er geen mogelijkheid om te stoppen.
Zonder verdere “onderbrekingen” kwamen we op de plaats van bestemming. Net voor we de Biesbosch inreden zagen we een reetje in een veld staan. Toen Rob uitstapte om een foto te maken verdween het beestje tussen het hoge groen. Jammer. Dus maar verder voor het grote avontuur. En dat werd het!
Zodra we de Biesbosch inreden zagen we water. Veel water. Er liep een fietspad langs waar een jongeman bij zijn auto door een scoop stond te kijken. De verkeersregels negerend zijn we naar hem toe gereden. Het was ons direct duidelijk waar hij naar keek. Een zeearend! Heel dichtbij vloog hij boven het water. Mijn hemel, wat was dat mooi! 

Op de achtergrond grauwe ganzen.

 

Hij werd telkens gepest door een paar kraaien.

 

 

Daar zijn die kraaien weer!

 

We kregen er geen genoeg van.

 

 

Wat een ervaring om deze vogel van zo dichtbij te kunnen zien.
Onze dag kon al niet meer stuk. Ook al zouden we niets meer zien, het was al zo mooi. We hebben in het grootste deel van het gebied rond gereden. De tweede zeearend, die er ook schijnt te zitten, hebben we niet gevonden. Ook de visarend die er wordt waargenomen, hebben we niet gezien. Wel hebben we heel veel knobbelzwanen gezien. Ook waren er ontzettend veel zilverreigers. Merendeels grote zilverreigers, maar ook kleine zilverreigers. Een paar foto’s van de kleine.

 

 

  Wat zit je daar leuk met je kuifje in de wind.

 

 

 

 

 

 
 

Verder waren er natuurlijk veel soorten eenden, meerkoetjes, kieviten en ga zo maar door. Maar we waren volledig in de ban van de zeearend. Wat is dat een imposant gevaarte!
Uiteindelijk besloten we om weer naar huis te rijden. We hadden nog een hele rit voor de boeg. Uiteraard kwamen we langs hetzelfde veldje als op de heenweg. En wie liep daar weer rond? Het reetje! Deze keer liet ze zich wel op de foto zetten. 

 

Dank je wel meisje. Je bent een mooie afsluiting van een prachtige dag.

 

11 september 2011

Torenvalkjes, torenvalkjes en nog eens torenvalkjes. Dat is wat we vandaag in Bergerden te zien kregen. Ondanks dat het vanmiddag nogal miezerig was, zijn we toch even in Bergerden gaan kijken. Het was er enorm stil. Hier en daar wat blauwe reigers, een paar grauwe ganzen, kieviten, een paar soorten meeuwen en wat zwermen spreeuwen, meer was er niet. De enige soort waar er deze keer veel van rondvlogen waren torenvalkjes. We hebben er nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Op een gegeven moment telden we er vijf vlak bij elkaar boven een weiland. Ik denk dat er een nest in de buurt heeft gezeten en dat de jongen nog niet definitief weg zijn. Ook verderop kwamen we meerdere torenvalkjes tegelijk tegen. Als je er dan zoveel ziet, dan moet je er natuurlijk foto’s van maken. 

 

  In de lucht levert dat natuurlijk ook mooie plaatjes op.

 

 

 

 

 

 

Een ander vogeltje dat zich vandaag uitgebreid liet zien, was een tapuitje. Het is waarschijnlijk toeval, maar de laatste tijd zien we regelmatig een tapuitje.

 

  Niet dat we dat erg vinden hoor. Het is echt een schattig vogeltje.

 

 

 

 

 

 

Toen het beestje op de grond vloog kon je goed zien wat goed licht met de kleur van het vogeltje doet. Hij werd direct een stuk grauwer van kleur.

 

  Ook deze mooie buizerd liet zich goed fotograferen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar de torenvalkjes eisten weer onze aandacht op. Ze zijn ook zo mooi om te zien.

 

  Ja hoor vrouwtje, je bent echt heel erg mooi.

 

 

 

 

 

 

Tot slot liet een kleine mantelmeeuw zich nog uitvoerig bewonderen. Het beestje zat lekker bovenop de lantaarnpaal.

 

  We hadden gehoopt de grote mantelmeeuw te kunnen
  fotograferen.  Maar ook deze keer staat de kleine op de foto.

 

 

 

 

 

Een kort en verrassend bezoekje vandaag aan een gebied dat we eigenlijk al zo goed kennen. Toch is ieder bezoek weer anders. En dat maakt de natuur nou zo mooi.

 

 

13 september 2011

Het is weer bronsttijd. Daarom zijn we vanmiddag weer eens naar De Hoge Veluwe gereden. In deze tijd hoef je er niet in het weekend naar toe te gaan, want dan staan men zes rijen dik voor de observatieplaatsen. Geen lol aan dus. Maar door de weeks is het een stuk rustiger.
Vol verwachting kwamen we bij de Wildbaan aan. Wat een teleurstelling, geen hert te zien! Na goed kijken vonden we toch een paar hinden achteraan tussen de bomen.

 

  Was dat nou alles?

 

 

 

 

 

 

We besloten eerst maar een rondje door het park te maken. Misschien dat de herten zich later zouden laten zien. Het hele park leek wel uitgestorven. We hebben geen dier gezien. Op een paar tapuitjes na die in het veld bij het standbeeld van Generaal De Wet zaten.

 

  Hoe is het mogelijk, alweer tapuitjes.

 

 

 

 

 

 
 

Na ons rondje zijn we teruggegaan naar de Wildbaan. Nou moe, het is toch bronsttijd? Nog steeds lieten de herten zich amper zien. Het groepje hinden stond nog steeds tussen de bomen verstopt. Toch zijn we maar even blijven kijken. Je weet maar nooit wat er nog gaat gebeuren.
Dat bleek niet voor niets te zijn. Na een tijdje zagen we een grote jongen bij de hinden lopen. Die kreeg het al vrij snel op zijn heupen en hij begon de hinden op te drijven. Ja, dat wilden we zien! 

 

 

De hele roedel werd van het ene veld naar het andere gedreven. 

 

 

 

 

Uiteindelijk verdwenen ze tussen de bomen.

Het burlen was niet overweldigend. Meneer liep een beetje binnensmonds te mompelen. Eén maal hebben we een hard antwoord gehoord vanuit de bosjes. Helaas liet deze man zich niet zien. Misschien was dat maar goed ook. De confrontatie tussen twee mannen in de bronst kan erg heftig zijn. Daar wil je liever geen getuige van zijn.
Zo bleek maar weer dat een beetje geduld wel zeker resultaat oplevert.

 

 

14 september 2011

Vanmorgen is Rob eerst even alleen naar Meinerswijk geweest. Hij geniet er altijd van om daar lekker rond te struinen. Er was deze keer niet veel te zien.

 

  Alleen een grote bonte specht liet zich mooi op de foto zetten.

 

 

 

 

 

 

Verder heeft hij een paar mooie overzichtfoto’s gemaakt. Eerst een uitkijkje op de Rijn. 

Op de tweede foto zie je duidelijk de TenneTtoren staan, waar de Arnhemse slechtvalken zich bevinden. Rechts ervoor staat de oude gevangenis, de Koepel. 

Dan een blik op Meinerswijk met een mooie lucht met heftige wolken. Gelukkig is het wel droog gebleven.
Vanmiddag zijn we weer samen weg gegaan, naar de Ooijpolder deze keer.
Al snel kwam er een grote roofvogel over ons heen vliegen.

 

  Waarschijnlijk een wespendief.

 

 

 

 

 

 

Een stukje verder moesten we plotseling boven op de rem staan.

 

Er kwamen een paar jonge fazanten de weg oversteken.

 

 

 

 

 

 

 

 

  Een paartje knobbelzwanen is altijd een prachtig gezicht.

 

 

 

 

 

 

Achter in het gebied, in de uiterwaarden van de Waal, liepen de Konikpaarden. Twee van hen waren lekker aan het stoeien.  

 

Deze keer zijn we wat verder doorgereden dan normaal. We wilden graag eens de plassen achter de zandafgraving bekijken. Erg veel is daar niet van te zien, maar af en toe heb je mooie doorkijkjes. In één van de plassen zagen we een stel casarca’s. De meesten zaten vrij ver weg maar een paar hebben we mooi op de foto kunnen zetten. 

Het is iedereen inmiddels wel duidelijk. Als er een vogel overvliegt, moet Rob er een foto van maken.

 

 Deze keer is het een kievit.

 

 

 

 

 

 

Op de terugweg kwamen we de ooievaars nog tegen. Zij waren heerlijk aan het pootje baden. 

We vonden het wel een apart gezicht om de ooievaars zo in het water te zien.

 

 

15 september 2011

Vandaag zijn we na 3 jaar weer eens in De Mortel gaan kijken. Het voorspelde een mooie dag te worden, dus leek het ons wel wat om die op het spottersveldje door te brengen. Toen we aankwamen zat er een man in zijn eentje op het veldje. Het bleek Piet uit Lieshout te zijn. Leuk om daar eens mee kennis te maken.
Maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. Na het neerschieten van het vrouwtje S2, heeft Pa een nieuw liefje gekregen: 2OR. De prille liefde van de twee valken leidt tot mooie taferelen. Dat wilden we natuurlijk met eigen ogen zien.
De valken waren beiden thuis. Er zat er één in de antenne en één op de rechterlamp. De valk in de antenne was duidelijk groter, dus dat moest 2OR zijn. Dan zou de andere valk dus Pa moeten zijn.

 

  Toch was Piet er niet van overtuigd. Volgens hem zijn de ogen van
  Pa veel geler.

 

 

 

 

 

 

Het stel zat lekker te zitten, zoals valken dat zo goed kunnen. Voor ons de kans om wat uitgebreider met Piet te praten en de omgeving eens wat beter te bekijken. De foto’s daarvan zal ik hierna plaatsen. Eerst het verhaal van de valken maar afmaken.
Na een hele tijd besloot de valk op de lamp (Pa?) om op het rooster te gaan zitten. 2OR bleef nog een tijd in de antenne zitten. 

Toen kwam er een derde valk overvliegen. De valk maakte geen aanstalten om op de toren te landen en het stel op de toren interesseerde het allemaal niets. Een minuut of tien later kwam 2OR bij Pa op het rooster zitten. Samen verdwenen ze de kast in. Luid gakkend zijn ze een tijdje in de kast gebleven. Na vijf minuten hield er één het voor gezien en is weggevlogen. De andere is nog een minuut of tien alleen in de kast gebleven.

 

  Daarna heeft de valk nog een tijdje alleen op het rooster gezeten,
  toen op de kast en is daarna weggevlogen.

 

 

 

 

 

 

 

Na een kwartiertje kwam er weer één thuis en ging weer in de antenne zitten.
Daar zat de valk nog toen wij na vijven naar huis gingen. De andere valk was toen nog niet thuis van boodschappen doen. Tot zover het verhaal van de valken.
Dan nu wat we er nog meer hebben bewonderd.
De vaste spotters hebben op een paar paaltjes om het spottersveldje voerbakjes voor de vogeltjes gemaakt. Daar wordt door verschillende vogeltjes dankbaar gebruik van gemaakt. Zo hebben we de hele middag genoten van een paar boomklevertjes die lekker van de zonnebloempitten kwamen snoepen. 

 

 

We hebben ook verschillende libellen en vlinders gezien.

 

 

 Bloedrode heidelibel.

 

 

 

 

 
 

 

Houtpantserjuffer.		Gezellig met z’n drietjes.

 

 

Weidebeekjuffer.		Paardenbijter.

Voorheen liepen er in de velden om het spottersveldje altijd Hooglanders. Helaas zijn deze runderen vervangen door andere runderen. Ik heb geen idee wat het ras van deze runderen is. Ze zijn in ieder geval wel nieuwsgierig. 

 

 

  Eet smakelijk.

 

 

 

 

 

 

Ik geloof dat ik het deze week al eerder schreef: de herfst komt eraan. Daarmee schieten ook de paddenstoelen weer de grond uit. 

Vliegenzwam (zonder kabouter Spillebeen).

We hebben genoten van een middagje Mortelen. En niet alleen door het mooie weer.

 

 

16 september 2011

Vandaag zijn we naar de Oostvaardersplassen geweest. Helaas zat op de weg alles tegen wat maar tegen kon zitten. Het begon er al mee dat we Arnhem amper uit konden komen. Een stukje waar we normaal een kwartiertje over doen, duurde vandaag maar liefst drie kwartier. Ook onderweg hadden we het ene oponthoud na het andere. Zo kwamen we dus veel later aan dan eigenlijk de bedoeling was. Tja, dan blijft er niet veel tijd meer over om rond te kijken.
We zijn eerst via de Oostvaardersdijk bij de Lepelaarplassen gaan kijken. Het was er bijna uitgestorven. Helaas is de wandeling naar de kijkhut voor mij te ver lopen. Daarom hebben we dat een beetje goedgemaakt door even bij het bezoekerscentrum De Trekvogel naar binnen te wippen. Dan krijg je toch een beetje een indruk van het gebied.
Daarna zijn we op de Oostvaardersdijk de andere kant opgereden. Op de Dashorstdijk sta je tussen het Markermeer en de Oostvaardersplassen. Daar zit het vol met kuifeendjes, futen en andere watervogels.

 

 Deze keer zwom er ook een tafeleend tussen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Een eindje verderop zat een jong oeverlopertje.

 

 

 

 

 

 

Plotseling zagen we een hele hoop auto’s in de berm staan. Daardoor dachten we dat er misschien wel iets bijzonders te zien was. Toen we er gingen kijken bleek dat daar het begin van een wandelroute was. Zijn we daar even mooi ingetrapt. Toch zijn we niet voor niets gestopt. Eén van de struikjes zat vol met putters. 

Daarna zijn we de Oostvaardersplassen ingereden. We zijn bij de Kleine Praambult gestopt om even van het uitzicht te genieten. Je kijkt daarvandaan over een grote vlakte waar altijd veel runderen, paarden en edelherten lopen. Ook zijn er veel ganzen. En als je geluk hebt zie je er ook vosjes. Dat geluk hadden we dus. We waren zelfs getuige van de poging van een vosje om een brandgans te vangen. 

Helaas voor het vosje is het niet gelukt.
De volgende stop was de Grote Praambult. Hier zagen we weer hoeveel edelherten er eigenlijk in dit gebied lopen. Het maakt niet uit welke kant je uitkijkt, overal zie je edelherten. 

Vandaag waren het allemaal hinden die we zagen.

Ook kijk je hiervandaan op een boom waar vaak een zeearend in zit. Dat geluk hadden we vandaag niet, hij was niet thuis.
De tijd begon te dringen. We moesten ons (korte) bezoek beëindigen. Er wachtte ons nog een lange rit naar huis. En lang werd het. We kwamen natuurlijk weer in een file terecht. Het is jammer dat zo’n mooi gebied op zo’n moeilijk bereikbare plaats ligt. Op de heenweg in de file en op de terugweg in de file. Dat zet toch wel een domper op een mooie dag.

 

 

23 september 2011

Helaas zit de vakantie er alweer een week op. We moeten het dus weer van de weekenden hebben. Gelukkig is Rob (meestal) ook op vrijdag vrij, dus hebben we lekker weekenden van 3 dagen. Vandaag zijn we weer naar De Hoge Veluwe gegaan. Het is nog steeds bronsttijd, dus druk in het weekend. Ons plan was om een paddenstoelensafari te houden. En, als het niet te druk was, natuurlijk ook nog even bij de herten kijken.
In eerste instantie leek het erop dat we toch nog wat te vroeg waren voor de paddenstoelen. We zagen er niet zo veel. Maar al snel bleek dat er toch voldoende tussen de gevallen bladeren te vinden was. Een groot probleem is het benoemen van de paddenstoelen. Er zijn zo vreselijk veel verschillende soorten en daarvan lijken er ook nog eens veel heel erg op elkaar. Ik zal de foto’s wel plaatsen, maar van de meesten weten we de naam niet. Misschien dat ik dat ooit nog eens aan kan vullen. 

 

Grote sponszwam.		Ingezoomd.

 

Porseleinzwam.

 

Grote parasolzwam.		Grote stinkzwam.

 

Eekhoorntjesbrood. Aan de lensdop is te zien hoe groot hij is.		Van onderaf gezien.

 

 

 

 

Als je zo’n ei ziet weet je dat er…		de volgende dag een grote stinkzwam staat.

 

Gewone zwavelkop.		Roodgerande houtzwam.

 

Mestkever.		Nog meer roodgerande houtzwammen.

Op de volgende foto’s kun je goed zien dat de roodgerande houtzwammen zich als het ware omdraaien als hun gastheer, de boom, omgevallen is. 

 

Tot zover de paddenstoelen. We krijgen nog heel wat werk om de namen erbij te zoeken.

In de bronsttijd worden de herten bijgevoerd met appeltjes. Daardoor krijgt het publiek wat meer mee van het spektakel. En de herten vinden het maar wat lekker. Het appeltjes strooien gebeurt altijd om 17.00 uur. De herten weten het precies. Zodra de boswachter weg is, zijn ze er als de kippen bij. 

Daar is de hele kudde al.		Wat een mooie stoere vent.

 

 

 

 

 Dit is het fotografenpeloton op een doordeweekse dag. Moet je
 nagaan hoe het er hier in het weekend uitziet.

 

 

 

 

  

 

Hallo mooie meid.		De voorste twee zijn jongen van dit jaar. Je ziet vaag de stippen nog.

Toen de appeltjes op waren, verdween de hele kudde langzaam weer het bos in. Teken voor ons dat wij ook weer naar huis moesten.

 

 

25 september 2011

Vandaag zijn we naar een, voor ons, nieuw gebied gereden. Op waarneming.nl had Rob vaak interessante waarnemingen gezien in de buurt van Rosmalen. Wij vonden het dus tijd om dat zelf maar eens te gaan onderzoeken. Onderweg kwamen we de ene buizerd na de andere tegen. Het was blijkbaar weer zo’n dag dat al die beesten vlak langs de snelweg wilden zitten. Ik zou toch wel leukere plekjes weten als ik een buizerd was.
Het gebied dat Rob bedoelde bestaat uit weilanden, weilanden en nog eens weilanden. Gelukkig met regelmatig een boerderij ertussen, anders zou het wel erg saai worden. O ja, er stroomde ook nog een klein riviertje. Wat mij ook deze keer weer opviel, waar zijn toch de Brabantse koeien? Hetzelfde merkte ik ook al toen we een paar weken geleden naar de Biesbosch reden. Overal lege weilanden en slechts hier en daar een paar koeien of schapen in de wei. We kwamen wel langs veel stallen, dus ik vermoed dat de Brabantse koeien het grootste deel van hun leven in de stal doorbrengen. De arme beesten. Maar goed, de lege weilanden werden wel vaak benut door diverse vogels. Zo hebben we veel blauwe reigers gezien die meestal vergezeld werden door een paar grote zilverreigers. Bij de Rosmalensche Hoeven (zo heet dat gebied) werd onze aandacht getrokken door een grote roofvogel die laag boven het weiland hing te bidden. Hij was veel te groot voor een torenvalkje. Al snel zagen we dat het mevrouw blauwe kiekendief was. 

We hebben een hele tijd van haar kunsten mogen genieten. Telkens biddend in de lucht, naar beneden duikend en dan weer een tijd in het gras zittend.
Bij de Empelsche Hoeven kwamen we de familie torenvalk tegen. De hele familie, een stuks of zes, waren boven de weilanden aan het jagen. Dus ook hier bidden, duiken, zitten. Een lust voor het oog. 

Eén van de dames in actie.

 

 

 

 

		Gelukkig wou meneer ook op de foto.

We hebben er een hele tijd echt van genoten. Waar je ook keek, constant zag je torenvalkjes. Wat een luxe!
Toen we ons eindelijk los konden maken van deze geweldige show zagen we een paar vogeltjes brutaal midden op de weg zitten. Toen we voorzichtig dichterbij reden vlogen ze natuurlijk weg. Toch bleef er één vrij dicht langs de weg zitten. Zelfs zo dichtbij dat Rob er een foto van kon maken. Het was een tapuitje.

 

  Tja, die kan natuurlijk niet ontbreken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We besloten om via Haren weer naar huis te rijden. Wie weet zouden we nog de slechtvalken op de toren te zien krijgen. Dat bleek ijdele hoop te zijn. Het stel was niet huis. Wat we wel ontdekten was dat de ecologische boerderij onderaan de toren te koop staat. Daar keken we toch wel van op. We zullen maar hopen dat er net zo’n natuurliefhebbende boer voor terug komt.
Dat niet alle buizerds vandaag op paaltjes of in het gras zaten, blijkt uit de volgende foto.

 

  Soms willen ze ook nog wel eens mooi over komen vliegen.

 

 

 

 

 

 

In de buurt van Megen kreeg ik eindelijk wat ik al zo lang wilde. Ik zag, terwijl we langsreden, een steenuiltje op het dak van een stal zitten. 

 

Al jaren zit ik op alle stallen en schuren bij boerderijen te letten, in de hoop er een steenuiltje te ontdekken. Nog nooit is me dat vanuit de rijdende auto gelukt. Vandaag dus eindelijk wel! Een betere afsluiting van deze dag konden we ons niet wensen.

 

 

30 september 2011

De laatste dag van september alweer. Als je naar het weer kijkt, lijkt het alsof we midden in de zomer zitten. Alle reden dus om nog even lekker van het zonnetje te genieten. En waar kan dat beter dan bij een stel bronstige herten? Op naar De Hoge Veluwe dus. Het is al vrij laat in de middag als we het park binnen rijden. De herten worden pas om 17.00 uur gevoerd, dus hadden we geen haast. Het voordeel van het latere tijdstip is de lagere stand van de zon. Dat kan nog wel eens mooie plaatjes opleveren.

 

  Zo zie je ineens alle spinnenwebben tussen de bomen zitten.

 

 

 

 

 

 

We konden het niet laten om toch weer even naar de paddenstoelen te kijken.

 

 

Deze keer vonden we onder andere een mooie aardappelbovist.

 

 

 

 

 

Op naar de herten. Op het tweede veldje aan de Wildbaan stond een vrij kleine roedel met een grote man. De dieren hadden het warm, wat goed te zien was aan hun bezwete vacht. Al vrij snel hoorden we dat er afgelopen week een knokpartij is geweest tussen twee grote mannen. Het resulteerde in de overname van de roedel. Het verliezende hert werd verdreven door de overwinnaar. Toen we eens goed naar het hert keken dat voor ons liep, zagen we flink wat beschadigingen aan zijn vacht. Was dit de overwinnaar van deze week of was het de verliezer die zijn roedel terug had? We zullen het nooit weten.

 

Het is goed te zien dat deze man al aardig wat kilootjes kwijt is. Gemiddeld raken herten in de bronsttijd 30% van hun lichaamsgewicht kwijt.

 

 

Het zag ernaar uit dat de roedel naar het andere veld ging verhuizen. Er zat dus niets anders op dan mee te verhuizen. Eigenlijk wel fijn, want het was daar beduidend rustiger met kijkers. Daardoor konden we een mooi plaatsje op de eerste rij bemachtigen.
De hinden hadden geen haast om naar het andere veld te komen. Ze bleven nog een hele tijd tussen de bomen staan. Sommigen gingen er zelfs lekker bij liggen. Niet zo verwonderlijk. De bronsttijd begint langzaam ten einde te komen en alle dieren zijn volkomen uitgeput door deze roerige periode.
Eindelijk kwamen de dames het veld oplopen. Gevolgd door “hun” man. De aanwezigheid van deze man duurde maar heel even. We zagen ineens van alle kanten hinden het veld oplopen. En daar kwam ook… een tweede man.

 

Wat een imposant gevaarte. De eerste man koos eieren voor zijn geld en verdween het bos in. Daar kan je dus ook aan merken dat de bronsttijd bijna afgelopen is. Anders had hij zeker zijn roedel beschermd.

 

 

Even een moeilijk moment voor één van de dames. Ze probeert een appeltje te eten maar beseft dan dat die niet in één keer naar binnen kan. Hierna heeft ze de appel op de grond gelegd en hem alsnog in stukjes opgegeten. 

 

 

Helemaal achter op het veld liep plotseling een moeflon voorbij. Verrassing!

 

 

 

 

 

 

Wat een mooie stoere meid.

 

 

 

 

 

 

 

Een overzicht op het hele gebeuren.

Het werd tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat we nog één paddenstoel op de foto zetten.
 

Waarschijnlijk is dit een zwartpurperen russula.